Εξάρχεια
Τα γενέθλιά της έπεφταν φέτος την Τρίτη μετά το Πάσχα, αλλά είπε να τα γιορτάσει το Σάββατο, πριν του Θωμά, που όλοι θα είχαν επιστρέψει από το πασχαλινό τετραήμερο. Κάλεσε κάμποσους, το διαμέρισμα στους πρόποδες του Λυκαβηττού, δυτικά, δεν είναι και τεράστιο, αλλά 15 άνθρωποι, φίλοι της και φίλοι μεταξύ τους, οι περισσότεροι, συνάδελφοι και συνομήλικοι, μια χαρά θα ήταν ως παρέα για πάρτι. Έκατσε κι έκανε και μια λίστα στο Γιουτούμπ, που έφτανε ως και σε χορευτικά κομμάτια, μήπως και θυμηθούν όλοι τα φοιτητικά τους και το ξημερώσουν χορεύοντας. Να ξαναγίνει το κέφι της περασμένης Πρωτοχρονιάς, γιατί όχι;
Δεκαπέντε άνθρωποι; Ναι, αφού κανείς δεν αρνήθηκε, κανείς δεν ακύρωσε, ούτε καν οι δύο Γιώργοι που θα μπορούσε να γιορτάζουν οι ίδιοι αναδρομικά… Αγόρασε τα δέοντα, ποτά, γκουρμέ τυριά και λαχανικά και ντιπς (ως και Φάβα Σχοινούσας με γαρίδες και μυρωδικά Ταϋγέτου, κι ας είχε τον φόβο ότι θα της τα ’χωνε ο Μάρκος, να χαρώ εγώ αριστερή του Michelin!), πήρε λουλούδια, άναψε κεριά και περίμενε.
Οι πρώτοι ήρθαν κατά τις δέκα παρά, η συνεταίρος στο δικηγορικό, μια φίλη από το κόμμα, η κουμπάρα της και ο Μάρκος. Αλλά αυτοί οι πρώτοι ήταν όλοι! Έγιναν και κάποια τηλεφωνήματα, «ξέρεις δεν μπόρεσα», «του Αγίου Γεωργίου», «της Ζωοδόχου», «του Θωμά», «χίλια συγγνώμη», την εκνεύρισαν περισσότερο. Γιατί βρε παιδιά, τώρα άρχισε να δουλεύει το τηλέφωνό σας; Άλλοι δεν μπήκαν καν στον κόπο. Και είχε ξοδέψει χρόνο και έμπνευση, όπως πίστευε, να συνθέσει την πρόσκληση στο viber με χιούμορ. Μπας και πίστεψαν ότι το χιούμορ σήμαινε «ελάτε ή μην έρχεστε, αδιάφορο»; Τι να πει;
Ε, ας μην αφήσει την πίκρα να φανεί. Ωραία η ατμόσφαιρα με τα ακριβά κεριά, ο μπουφές, το κρασί και μετά το καλό ουίσκι για τα δυο μέλη της παρέας που τιμούν το αλκοόλ λίγο, πολύ μάλλον, παραπάνω… Για χορό, καμιά περίπτωση, αλλά η συζήτηση άνθισε και κράτησε.
Μονοθεματικά. Τα Εξάρχεια! ΄Ολη η συντροφιά Εξαρχειώτες, τώρα ή σε κάποια φάση της ζωής τους. Όλοι με γνώση του θέματος, με οπτική γωνία, έστω!
Κρίμα που δεν έβαλε το τηλέφωνό της να γράφει! Τα σκέφτεται τώρα και χαμογελάει, αλλά δεν ξέρει αν τα θυμάται όλα κι αν τα θυμάται καλά…
Η κουμπάρα, που ζει πια μακριά, παρατήρησε ότι κάπως σαν να άλλαξε η περιοχή, σαν ήσυχη και σαν άδεια να της φάνηκε απόψε. Ακόμα και στη Τζαβέλα, που πέρασε, λίγος κόσμος κι όχι ο γνωστός φασαριόζικος.
Η φίλη από το κόμμα πήρε να σχολιάζει την παρατήρηση αυτή. Ναι είδες, τα AirBnB; Έχουν αλλάξει τελείως τη γειτονιά! Έφυγε ο κόσμος που δεν μπορεί πια να πληρώνει τα νοίκια, πήγαν στα ύψη, έκλεισαν οι μικροί φούρνοι και τα μαγαζάκια, έκλεισε ο κυρ Γιάννης κι έμειναν οι ξενέρωτοι τουρίστες να πάνε στη Λαϊκή της Καλλιδρομίου να φωτογραφίζουν! Ακούς; Να φωτογραφίζουν, κι ύστερα να αγοράζουν ένα πορτοκάλι ή μια μπανάνα! Και βέβαια, η Λαϊκή, τι τιμές είναι αυτές, απαράδεκτες, σαν να είσαι στη Δεινοκράτους! Πολύ δύσκολο να ζεις πια, δεν αντέχεται! Ακριβά κυριλέ μαγαζιά, θόρυβος και σαχλαμάρα όλη μέρα. Ξέρεις τι έκανα προχτές; Είπα σε κάποιον που πάρκαρε στη Μεθώνης, φαντάζεστε, το καγιέν στη Μεθώνης, ότι θα καλέσω την αστυνομία και κάγχασε στα μούτρα μου. Αλλά μη νομίζετε ότι το άφησα έτσι! Του είπα θα φωνάξω κάτι παιδιά που ξέρω να στο σπάσουμε, και τον βλέπεις, βάζει μπροστά και φεύγει! Για να μην πω για το άλλο, έναν πανάκριβο φούρνο της μόδας, απέναντί μου, που έρχονται όλοι οι τουρίστες να πάρουν τα πανάκριβα σάντουιτς και δεν φτάνει αυτό, αλλά μετά που κλείνει κάθονται οι υπάλληλοι έξω και πίνουν μπύρες και κάνουν ΤΗ φασαρία! Και τι να κάνω, να φωνάξω τους μπάτσους; Δεν θα το έκανα ποτέ, αλλά, δεν ξέρω, δεν ξέρω, σκέφτομαι μήπως φύγω για το Παγκράτι…
Ο Μάρκος είχε άλλη άποψη! Τι λες εκεί, την αντέκρουσε. Πρόβλημα πράγματι τα ΑirBnB για τα νοίκια, δεν βρίσκεις εύκολα σπίτι πια! Αλλά να καλέσεις την αστυνομία, επειδή πίνουν μια μπύρα οι εργαζόμενοι στο Μπλακ τέτοιο; Οι εργαζόμενοι; Και μου κάνεις και την αριστερή; Εν πάση περιπτώσει κι εγώ εκεί πάω και αγοράζω σάντουιτς, είναι πεντανόστιμα… Και μετά, γιατί να μην παρκάρει κανείς στη Μεθώνης; Αν δεν υπάρχει ένα κλίμα κάποιας «παραβατικότητας» στα Εξάρχεια, πού θα επιβιώσει; Και γω παρκάρω και στη Μεθώνης και όπου βρω, είναι τώρα η ζωή μας να πληρώνεις πάρκινγκ; Πάρκινγκ στα Εξάρχεια; Αυτή την ελευθερία και την άνετη «παραβατικότητα» έχουν τα Εξάρχεια, αυτό θέλουμε να μην αλλάξει, κι οι τουρίστες αυτό φωτογραφίζουν και δεν πειράζει, κάνει στυλ. Και διαμαρτύρεσαι ότι αλλάζει η γειτονιά; Αλλάζει με το μετρό και γιατί εσύ θέλεις να φωνάξεις τους μπάτσους για το ελεύθερο παρκάρισμα, να γιατί αλλάζει!
Η συνεταίρος είχε κάτι να προσθέσει. Ναι, εντάξει με το πρόβλημα της ακρίβειας και του τουρισμού. Και με τα μαγαζιά που κυρίλεψαν και που κλείνουν νωρίς, άμα θελήσεις να πας κάπου πολύ αργά δεν βρίσκεις πια… Είναι όμως και εκείνοι οι μπαχαλάκηδες, οι τάχα μου αναρχικοί, αυτούς πού τους βάζουμε; Που κάνουν τάχα τον επαναστάτη με τις μολότοφ και τους καμένους σκουπιδοτενεκέδες και όσες φορές πιάνει η αστυνομία τον αρχηγό τους τον αφήνει. Σίγουρα είναι χαφιές της… Που μαζεύουν ένα πλήθος πιτσιρίκια, μαυροντυμένα, αλλά με ρούχα πανάκριβα, και τα βλέπεις να γυρνάν με τις μπύρες και με τους μπάφους, βρωμοκοπάει ο τόπος και εκεί, πάνω στα ελεεινά πεζοδρόμια, να κάθονται χάμω! Μέσα στα κατουρήματα σκυλιών και τα ξερατά μεθυσμένων, να κάθονται χάμω! Τα βλέπω και τρέμω, πώς δεν αρρωσταίνουν όλα;
Δεν μπορεί να είπαν αυτά μόνο, αυτά θυμάται, αλλά κάπως έτσι κύλησε το πάρτι, ωστόσο σε αγαπησιάρικο κλίμα πέρασαν τα γενέθλιά της, κι ας φαίνονταν να διαφωνούν όλοι με όλους.
Είναι φίλοι από φοιτητές. Είναι κάτοικοι της ίδιας γειτονιάς, χρόνια τώρα. Κουβεντιάζουν για την πολιτική, για θέατρο, για λογοτεχνία, πάνε μαζί το καλοκαίρι στην Αμοργό και στη Δονούσα, αλλά στη γιορτή δεν μπορούσαν να βρουν έναν τρόπο να συμφωνήσουν! Μάλλον το θέμα της κουβέντας θα ήταν η αιτία. Τα Εξάρχεια που έχει ο καθένας στο μυαλό του…
Αλλά, εντάξει, το φαγητό ήταν μια χαρά, ωραίο τελικά αυτό το κέτερινγκ, και καλά πέρασαν, αναλόγως των συνθηκών. Θύμωσε λίγο με τους αδικαιολόγητους απόντες, όμως, τώρα νομίζει ότι τους έχει καταλάβει κι αυτούς. Μάλλον η αιτία είναι ακριβώς αυτό που συζητούσαν, αυτό το πνεύμα της γειτονιάς, η ελευθερία της επιθυμίας. Η ελευθερία που μπορεί να βγάζει αντιφάσεις και ανακλήσεις σχεδίων και προγραμμάτων και ό,τι θέλει. Ελευθερία της επιθυμίας είναι, όχι αυτή η επίσημη που προστατεύει το Σύνταγμα και τη μελετάει κάθε μέρα στη δουλειά της. Η άλλη, της καθημερινότητας, που κάνει και τις συζητήσεις να κρατούν χωρίς διακοπή όλο το βράδυ, κυρίως όταν συνοδεύονται με καλό αλκοόλ…
