Ψυχή

I

Γι’ αυτό το έσω είναι θέλω να με θες

Γι’ αυτό που ήμουνα, που είμαι, που θα γίνω

Τα εσωτερικά τοπία μου

να δεις και ν’ αγαπήσεις

Αφού εγώ, όπως κι εσύ,

 όχι μονάχα σάρκα αιμάτινη,

Αλλά κι αυτή η άυλη Φωτιά

Ψυχή που λέμε είμαι.

Κι αυτό το ισχνό δεντράκι του ακάλυπτου

Στον έσω χώρο αντικαθρέφτισμα

Μην ξεχνάς κάθε μέρα να ποτίζεις.

II

Περνάει πάνω μου ο Χρόνος

Ένα ποτάμι βουερό

Που με λειαίνει και με λειώνει.

Τώρα φωνή μονάχα πια.

Κι ό,τι η Ψυχή μου πόθησε

Ένα άγριο άσπρο άλογο

Που τρέχει συνεχώς

Μέσα στον ύπνο μου.

III

Στην αιώρα του διαστήματος πιασμένη

Ανασαίνεις σκόνη και φως

Στο μικρό σου δέμας φυλακισμένη.

Μ’ αστερόσκονη ζωγραφίζεις τη Νύχτα

Ώσπου να εκραγείς σε κομματάκια χίλια

Επιστρέφοντας στο Σύμπαν ελεύθερη.