Κλεονίκη Δρούγκα: ένα ποίημα

Καθένας γυρεύει μια απάντηση

 

Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά και χάζευα το βύθισμα του ήλιου

όπως το κάνουν όλοι με λαγνεία λυτή

φλερτάρουν τα χρώματα

σμίγουν μαζί τους

αγγίζουν το κατακόκκινό τους

χαμογελούν με σπάταλη διάθεση

αφουγκράζονται.

 

Το φεγγάρι του θερισμού φίλησε τον ήλιο

που σωριάστηκε

που πρόδωσε ακόμη μια φορά τη μέρα

που νυσταλέα μες τα αρώματα

-όπως και αν το δεις- αντάλλαξε το χρυσό με το σκούρο.

Η νύχτα ευγνωμονούσε

το ξεγλίστρημα  του ήλιου.

 

Δε θέλει σοφία να καταλάβεις ότι το ένα διαδέχεται το άλλο

κι όπου η ψυχή κατοικεί μια φορά

την άλλη αδάμαστη παγιδεύεται αλλού

σε νέο ήλιο

είναι, άλλωστε, μια νομοτέλεια η κίνηση

μια ελευθερία.

Μάταια βασανίζεσαι να ξεχωρίσεις τη ζημιά απ΄ το κέρδος

η επόμενη ανατολή

θα φέρει πάλι φως.