Τα παιδιά της Φιλοσοφίας έφυγαν από το πατρικό τους ένα – ένα για να φτιάσουν το δικό τους σπιτικό. Έτσι προέκυψαν μία – μία οι επιστήμες. Η καθεμιά τους καθόρισε τη δική της περιοχή, οριοθέτησε το οικόπεδό της και μέσα στο σπίτι που έχτισε δημιούργησε ένα ξεχωριστό χώρο για το κάθε παιδί που γεννούσε. Έτσι δημιουργήθηκε ένα σωρό σπιτικά και σε κάθε σπιτικό ένα πλήθος από ξεχωριστά διαμερίσματα, δωμάτια, υπόγεια και αποθήκες που κάθε τόσο χρειάζονταν ανακαινίσεις, επεκτάσεις και νέες προσθήκες για τις νέες επιστήμες, μαθήσεις, τέχνες, τεχνολογίες, εφαρμογές και για τα ευρήματα που έρχονταν κάθε μέρα στο φως.
Η γιαγιά Φιλοσοφία, μόνη πια στον ανεμόδαρτο πύργο της, καλεί πότε το ένα και πότε το άλλο παιδί της, το ρωτάει τι κάνει και πώς πορεύεται, το ρωτάει για τα παιδιά του, τα εγγόνια της, που καλά – καλά δεν τα γνωρίζει πια, αφού αυτά, νέα και περήφανα καθώς είναι, ποτέ δεν την επισκέπτονται, σχεδόν την έχουν ξεχάσει τη γιαγιά τους. Αλλά ούτε και μεταξύ τους έχουν επαφή τα εγγόνια της, κλεισμένα το καθένα στο δικό του δωμάτιο (σαν το πουλί στο κλουβί του) με το μάτι στο μικροσκόπιο, στο τηλεσκόπιο ή στην οθόνη και με τ’ ακουστικά στ’ αυτιά του.
H γιαγιά όμως τους γράφει και τους λέει ότι καλά κάνουν και ασχολούνται με το ειδικό και με το καθέκαστον (η εξέλιξη πάει μαζί με την εξειδίκευση, τους λέει) δεν πρέπει όμως να ξεχνούν το γενικό, το όλο, τους λέει, και προπαντός επιμένει να τους θυμίζει πως ό,τι κάνουν πρέπει να είναι για το καλό του ανθρώπου, για να καλυτερεύει τη ζωή, ν’ ανακουφίζει τον άνθρωπο, να φέρνει πιο κοντά την αλήθεια, αυτός είναι ο σκοπός. Δεν αρκεί, τους λέει, να ξέρεις καλά το μάτι του ανθρώπου. Πρέπει να ξέρεις και να το θεραπεύεις όταν πάσχει. Αλλά για να θεραπεύσεις το μάτι που πάσχει, πρέπει, όπως είπε και κείνος ο Ζάλμοξις, να ξέρεις καλά και όλο το κεφάλι και για να ξέρεις το κεφάλι πρέπει να ξέρεις και όλο το σώμα μαζί με την ψυχή, τους λέει. Και για να ξέρεις την ψυχή, πρέπει να ξέρεις όχι μόνο τον εγκέφαλο, το φλοιό, τα γονίδια, το νευρικό σύστημα και τις εκκρίσεις των αδένων του ανθρώπου, αλλά να ξέρεις ακόμα πού και πώς έζησε αυτός ο άνθρωπος, ποιοι ήταν οι γονείς του, με ποιους και πώς μεγάλωσε, πώς πέρασε τα πρώτα εφτά χρόνια του, ποια σημάδια τον σημάδεψαν και πόσο βαθιά.
Τέτοια τους λέει η γιαγιά Φιλοσοφία και τους προτρέπει να μιλάνε μεταξύ τους, να επικοινωνούν και να ανταλλάσσουν τις πληροφορίες τους, θέλοντας να τους κάνει να καταλάβουν πως όλα είναι μέσα σε όλα, πως τελικά όλα είναι ένα και πως χωρίς τις συνάψεις και τις συναρμογές των επιμέρους, χωρίς αντίληψη και προοπτική του όλου δεν υπάρχει συνεννόηση, ο καθένας μιλάει τη γλώσσα του, μόνος του, κανείς δεν ακούει τον άλλο, και ότι είναι αυτό το νόημα της Βαβέλ, τους λέει.
