Απλωμένο, αιώνια στοιχειό ριζωμένο,
το σκοτάδι πυκνό στης εκκλησιάς τα κλίτη,
σκεπάζει  αγίων  μορφές και προσκυνητάρια
και κρύβει κεριά και καντήλια σβησμένα .

Βαριά λαχτάρα η σιωπή στο Ιερό το Βήμα,
παράξενος φόβος  η γαλήνη στο τέμπλο
και  τρομαγμένη η σκέψη γυρεύει την πόρτα,
τα  παραθύρια, να φύγει, μα πού να τα δει.

Τους τοίχους ψηλαφεί μήπως και έξοδο βρει,
αγγίζει σταυρούς και τρομάζει, εικόνες και τρέμει,
μανουάλια σμπρώχνει και στον κρότο πεθαίνει,
πιάνει αναλόγια, στασίδια και βιβλία χοντρά.

Πώς θα μπορέσει απ’ το σκοτάδι  να φύγει,
σε ποια άκρη να ακουμπήσει και πού να σταθεί,
και με ποια δέηση, παράκληση και προσευχή
τη λύτρωση  να βρει στη σκέψη και την ψυχή;

Κρυφή του ελπίδα ο περαστικός φυσιολάτρης,
παρηγοριά του ο χρόνος και ο αιφνιδιασμός,
στης σύμπτωσης το ευτύχημα να γίνει κοινωνός,
με την αίσθηση της αλήθειας και τη διαφυγή.

Κεριά αναμμένα τα ρωτήματα και οι απορίες,
τα δόγματα, ύπαρξης λύτρα και πίστης τιμαλφή,
από τον άμβωνα η αρχή και η έξοδος στην πόρτα
για τη λύτρωση της γνώσης και την ελεύθερη ζωή.