You are currently viewing Παυλίνα Παμπούδη – Από το Ημερολόγιο του διπλού χρόνου, Κέδρος

Παυλίνα Παμπούδη – Από το Ημερολόγιο του διπλού χρόνου, Κέδρος

24, Τρίτη, Συμεών Θαυματοστορείτου

 

(το όνειρο)

Μαύρο τυφλό χωρίς σφυγμό.

Enter.

Σπινθήρας νου.

Υδρόβιο. Πουλί. Θηλαστικό.

Μεγάλο, τρομαγμένο τρωκτικό του χρόνου.

Save.

Εγκατάσταση συγκάτοικου.

Όλων των προγραμμάτων.

Data:

Έτος του Ποντικού.

Νύχτα

Άθροισμα των νυχτών απ’ την αρχή του χρόνου

Άπατη.

Χάος.

Και ψύχος συμπαγές

Κρεμάμενο απ’ το κέρας της σελήνης.

Ωδίνες σχήμα θόλου, πορφυρό περίνεο

Ω, μέγα, τόσο πυκνοκατοικημένο το Μηδέν

Από νεκρούς αγέννητους×

Και διαρρηγνύεται.

Δώδεκα παρά πέντε. Έκρηξη.

Δίνη από ψυχές λάθρα γλιστρά βουίζοντας στο ρήγμα.

 

Κι αίφνης, σε μιλιρέμ μετρήσιμη

Μια φοβερή αντίληψη, το εγώ, ενανθρωπίζομαι.

 

 

(η ερμηνεία)

 

Είναι κακό, είπε η θεία Αθανασία.

Τη σύλληψή σου είδες

Από την ίδια εσένα – Αμαρτία.

Γι’ αυτό

Το επιτίμιο της ακοινωνησίας επισύρεις:

Τηρώντας τα αρχαία έθιμα

Στον ίδιο τόπο μένεις,

Σε χαμηλό κάθισμα πένθους,

Μ’ ελάχιστη τροφή×

Σώμα κειμένου,

Αρκούμενο και μόνο στα φαινόμενα.

 

 

(το σχόλιο)

 

(Ξέρω την αμαρτία μου, η άνθρωπος.

Έτεκα ποίημα κάποτε

-Τόσο απλό, τόσο απλό το ανέφικτο –

Και δεν ηλικιώνεται για να πεθάνει

Να ενσωματωθεί ξανά στο φως).

10, Σάββατο,Μηνά Καλλικελάδου, Ερμογένους

(Το όνειρο)

(Ανάσκελα στον τάφο οι δικοί μου

μαζί με τις σκυτάλες τους.

Ανεπίδοτοι όλοι, κλειστοί.

Με χαιρετούσε ο τελευταίος από το υποδιάστημα

Ψηφιακό σήμα

Επίμονο

Που απομακρυνόταν και δυνάμωνε.

Λοιπόν, θυμήθηκα:

Ήτανε κι ο Θεός ένας απ’ τους νεκρούς μου.

Τότε, στο χάρτη φάνηκε στίγμα μαύρο

Μικρόβιο ποίημα

Ταράζοντας πάλι αχώρητη χώρα

Σιωπή, την πλατυτέρα.

Κι είδα τον γιο που δεν έχω

Χαρούμενα να παίζει με τον πατέρα που είχα.

Τα ποτέ χεράκια μέσα στα κάποτε χέρια.

Να τρέχουν κι οι δυο χωρίς πόδια.

Άηχα γέλια.

Το μη σώμα να ξεφεύγει από το σώμα που υπήρξε.

Και να συστρέφεται σε φθόγγους ο αέρας

Κι η άμμος να πτυχώνεται σε σκέψεις.

Μετά, σαν μπάλα,

Να τινάζεται ο πλανήτης και να χάνεται

Στη μαύρη τρύπα).

(Η ερμηνεία)

Είναι αργά, είπε ο Φύλακας,

Χτύπησε δώδεκα

Εδώ και τόσα χρόνια.

Έχεις κλειστεί απ’ έξω

Κι από μέσα.

Μπορείς να διαφύγεις μόνο προς τα κάτω.

Οι αποσκευές σου

Έχουν ήδη ταξιδέψει

Ασυνόδευτες

Μακριά.

Τώρα, κι αυτές στ’ απολεσθέντα.

(Το σχόλιο)

Διαφεύγω προς τα πάνω, η πείσμων.

Μ’ άλλες αποσκευές, πουλιών.

Δύναμαι εγώ, γιατί

Ολοκάθαρα

Θυμάμαι την προέλευσή μου:

Εγώ

Βύζαξα σύννεφο.

Άκουσα παραμύθια

Από μια γιαγιά αστροφεγγιά

Άνεμος με προστάτεψε.

Καπνός με διαπαιδαγωγεί ακόμα.

Παυλίνα Παμπούδη

Η Παυλίνα Παμπούδη σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου (Ιστορία – Αρχαιολογία) και παρακολούθησε μαθήματα Μαθηματικών στη Φυσικομαθηματική Σχολή και ζωγραφικής στην Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και στο κολέγιο Byahm Show School of Arts του Λονδίνου. Έχει εκδώσει μέχρι στιγμής 15 ποιητικές συλλογές, 3 βιβλία πεζογραφίας, περισσότερα από 40 βιβλία δήθεν για παιδιά και 31 μεταφράσεις λογοτεχνικών έργων. Επίσης, έχει κάνει 3 ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής, και έχει γράψει σενάρια για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, καθώς και πολλά τραγούδια.

Αφήστε μια απάντηση

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.