Παυλίνα Παμπούδη –  από το ΝΥΧΤΟΛΟΓΙΟ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΧΙΙ

Πατημένος στο στήθος βυθιζόμουν

Κινούμενη η άμμος, άπατη  

Βούλιαζα

Παράσερνα σκιές βαριές  –  καμιά ανθρώπινη

Τι μαύρες

Δεν πρόφταινα μορφή να δώσω, όνομα  

Μη με κατασπαράξουν

 

Βούλιαζα, ολοένα  

Ξεσήκωνα σύννεφα σκόνης αστρικής

Σκόνης από ακάρεα, σάρκα της σάρκας μου, μιλιούνια

Τι σκοτοδίνη  

Δεν πρόφταινα να λυπηθώ, αναλυόμουνα σε σκόνη

 

Βούλιαζα, επιταχύνοντας 

Αιφνιδιαστικές εκλύσεις μποζονίων με τινάζαν, άπειρα     

Τμητά εγώ, άτομα μουσικής, μόρια έργων τέχνης- να!  

Ένας πυρήνας Ηρακλείτειος, να, ένα σύμπαν

Τι ίλιγγος 

Δεν πρόφταινα να ξεχωρίσω τον Θεό, δεν χωριζόταν

 

Βούλιαζα ολοένα, έπεφτα σε μεγάλο έρωτα, ανίχνευα

Σήμα κινδύνου κόκκινο σε άγνωστες συχνότητες

Επίκληση βοήθειας παροξύτονη

Πατημένος στο στήθος να ξυπνήσω δεν πρόφταινα

Τι νύχτα

 

Και πάλι αίμα θα χυθεί,  θ’ αδειάσει πάλι η πανσέληνος-