Παυλίνα Παμπούδη: Νυχτολόγιο Αυγούστου XVII

-Μη γέρνεις πλάι μου, μη με ραμφίζεις

θα πέσουμε μαζί

και θα κολλήσουμε μαζί στις ξόβεργες

Θήραμα φτερωτό, ελάχιστο, σχεδόν αόρατο

Με χρώματα

Τέσσερα πόδια δυο κεφάλια

 

-Έλα, ησύχασε

Άκου, μια μουσική απ’ τα βαθιά μας νανουρίζει

 

-Δεν είναι μουσική – είναι βροχή, είναι 

Η επιμονή της ν’ αποπλύνει αίματα, λάσπες, θεωρίες

Η επιμονή της να πενθήσει έργα και ημέρες

 

-Περίμενε –

 

-Μην περιμένεις, μαινάδες οι στιγμές και σε κατασπαράζουν

 

-Κάθε στιγμή πολύτιμη τι σημασία έχει πού θα φτάσεις;

 

-Όποια κατεύθυνση κι αν διάλεξα ήτανε μάλλον μέλλον

Να τρέξω, να συρθώ, να περπατήσω, να πηδήξω.

 

-Αυτό το μαγεμένο δευτερόλεπτο, η απόφαση

σου αφαιρέθηκε για πάντα απ’ τα οκτάωρα, κοιμήσου

 

-Χρόνια περιπλανήθηκα ακολουθώντας

Παραπλανητικές ενδείξεις, άσφαλτα

Πάντα με οδηγούσαν στο ανοίκειο

Η ομορφιά παντού διασπασμένη, έψαχνα στα σκουπίδια

Συνεχιζόμουν στο τοπίο, άπλωνα, ανάσαινα

Έπαιρνα εισπνοές βαθιές πνιγόμουν

Τι τοξικός αέρας

Θεέ μου, μόρια από την Αίτνα του Εμπεδοκλή

Μόρια Υπατίας, του τρελού Πασκάλ

Μάγισσας καιομένης με τη μαύρη γάτα της, πνιγόμουν-

 

-Παραπλανήθηκες, κουράστηκες, παραμιλάς   

Έλα να κοιμηθούμε, σκοτεινιάζει

 

 -Πέρασε η μέρα; Και πού πήγε; Κι αυτή στα υπερπέρατα;

 

-Ω ναι. Εδώ και χρόνια, λάμπουν κίβδηλα

Οι αστερίες στο βυθό του ουρανού. Το βλέπουμε

Κοιμήσου

 

-Όμως, όλα, μα όλα, θα ’ναι πάλι

Προς στιγμήν αληθινά. Μη σταματήσεις να κοιτάζεις, μη

 

Μη γέρνεις πλάι μου-