“Αχ” είπε το ποντίκι, “ο κόσμος στενεύει κάθε μέρα. Στην αρχή ήταν τόσο πλατύς που φοβόμουν. Συνέχισα να τρέχω, και χάρηκα όταν είδα τελικά στο βάθος δεξιά και αριστερά τοίχους, αλλά οι μακριοί αυτοί τοίχοι συγκλίνουν με τόση ταχύτητα που έφτασα ήδη στο τελευταίο δωμάτιο. Και εκεί στη γωνία στέκεται η παγίδα και εγώ τρέχω καταπάνω της”.
“Δεν έχεις παρά ν’ αλλάξεις κατεύθυνση”, είπε η γάτα.
Και το έφαγε.
.