ΚΑΡ(Υ)ΔΙΑ ΜΟΥ

Στο χλωρό αεράκι
Στον ίσκιο σου έρχομαι να κοιμηθώ
κι ας λεν πως του θανάτου μοιάζει.
Δασκάλισσα της άρθρωσης
εγώ η ροδαλή νεκρή απ’ του κορμού σου
το φλοιό τα δόντια μου βουρτσίζω
λευκαίνοντας το σάλιο μου
για όσο η κάνουλ’ ανοιχτή στις φλέβες
ακόμη τρέχει και γράφει ο λογαριασμός
πληρώνοντας το τίμημα σ’ εκείνα
τα πανέρια που ο γέρος με το σκιάδι του
κάτω απ’ τον ήλιο πλέκει.
Την άρθρωσή σου αποζητώ
Όλες τις εποχές της. Φθινόπωρο κι ορθάνοιχτα
τα καρυδότσουφλά σου
Μέσα τους στροβιλίζομαι σε μια φουρτούνα
τρανταχτή σα να’ ναι το μηχάνημα
κι εγώ μόνο οι φλούδες
οι πεταμένες μακριά για να φανεί
έτσι δα στη ρίζα σου μικρό, γυμνό
φτυμένο το κουκούτσι.