Κοντά στα σαράντα του, έκανε τον πρώτο απολογισμό. Είχε στο μεταξύ διαβάσει και κάτι βιβλία για τις σχέσεις παιδιών-γονέων και, ως μαθητευόμενος ποιητής που ήταν, έγραψε κάτι σχετικό:
Πένθος εξ ημισείας
Ευχαριστώ
που πρόλαβα να σας πενθήσω ζωντανούς,
να σας σκοτώσω πριν οριστικά
με θανατώσετε.
Τώρα το πένθος μοιραζόμαστε
μισό μισό
εσείς για το καλό παιδί που ξέρατε
κι εγώ για το καλό παιδί που θέλατε.
Πένθος εξ ημισείας, για να το βαστάξουμε.
Μέχρι τα πενήντα του, «είχαν φύγει» και οι δύο γονείς του. Στη δεύτερη κηδεία έμοιαζε απαρηγόρητος. Το πένθος ήταν πλέον όλο δικό του.
