Στο παιδικό δωμάτιο ταπετσαρία του Εβδομήντα. Δωμάτιο βορινό, γεμάτο υγρασία. Να μένουνε στεγνά τα όνειρά μας. Να κρύβει τους κακοσοβαντισμένους τοίχους, μην αντικρίσουμε –μικρά παιδιά– τον Χρόνο και σκιαχτούμε.
Μικρό μοτίβο ίσαμε τριακόσιες δύο φορές: σπίτι κατάλευκο με κόκκινη σκεπή και καπνοδόχο, σε πράσινο λιβάδι με ανέμελα αρνάκια,
Σ’ ευχαριστώ, πατέρα, για την πράσινη ταπετσαρία που επέλεξες, και μ’ άφησες να μεγαλώνω σε κάτασπρα σπιτάκια στο λιβάδι, μικρό κι εγώ μοτίβο, άπαξ δυστυχώς.
