Εκείνο το καλοκαίρι, που δεν θύμιζε σε τίποτα τον εαυτό του, όλα ήταν περασμένα μέσα από τον θολό καθρέφτη της θάλασσας και γι’ αυτό μύριζαν αλμύρα.
Η πατίνα του χρόνου λαμπύριζε τις ώρες του ήλιου και οι σκουριές στις μεταλλικές επιφάνειες φάνταζαν παραλλαγές ξεχασμένων ονείρων.
Οι ιδέες είχαν σκουριάσει προ πολλού, καθώς ο χρόνος κάλπαζε ανελέητος.
Η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, που κάποτε ανάστησε την Περσεφόνη, δοξάζοντας τον Διόνυσο, πάλευε για την στιγμιαία ακινητοποίηση του ήλιου και την ισότητα των ημερών.
Αυτή η επανάσταση πάντα τα κατάφερνε καλύτερα από τις άλλες, των ανθρώπων. Ίσως επειδή συνέβαινε ερήμην τους.
Μπορούσες να ονειρεύεσαι πάντα, αν το βλέμμα σου επέμενε να τρυπάει τα σύννεφα. Πίσω από την κουρασμένη σκιά τους, υπήρχαν ακόμη ζωγραφισμένες παραστάσεις .
Από το παράθυρό μου στο νησί, ένα πέτρινο καράβι, στο βάθος της θάλασσας, ζωντάνευε τον θρύλο της μαγεμένης μπρατσέρας, με την νεράιδα καπετάνισσα στο τιμόνι, που θέλησε να παραβγεί με το φεγγάρι. Πληρώνονται πάντα οι αποκοτιές ! Αστροπελέκι πέτρωσε το καράβι και από τότε στέκει ακίνητο. Στα σπλάχνα του κρατάει φωνές και μοιρολόγια.
