Η γάτα

(Στο σημείο αυτό, μια γάτα μαύρη κι άσπρη φαίνεται να ’ρχεται απ’ το μαύρο. Διασχίζει αφηρημένα, ήσυχα, τον παρελθόντα χώρο. Ο λεπτουργός την νιώθει και ταράζεται. Η γάτα νιαουρίζει. Άηχα. Κουλουριάζεται σ’ ένα σίγμα στοργής.)

Ο λεπτουργός απ’ την μεριά της χαμένης γάτας.

Δεν είμαι εγώ, ή το φεγγάρι, ούτε άλλο σαρκοφάγο που μαυλίζοντας, στον βάλτο σου, τα ζωντανά τα λόγια παρασέρνει.
Ο Λόγος μόνος του, παίζοντας, κατεβαίνει κι ανεβαίνει πάλι χώματα αρθρώνοντας, να ενωθεί με τα στοιχεία.
Εγώ είμαι αλλού. Στο πολλαπλό αλλού. Έχω ξεχάσει πια πως πέθανα ή πως έζησα.
Οι κινήσεις μου που αγαπούσες, τώρα χωρίς σώμα, στο θεμελιώδες χάος συνεχίζονται. Καινούργια θεωρήματα ιχνογραφώντας.
Το λευκό μου, στο λευκό ξανά μαθητεύει. Το μαύρο μου, ήδη σου αποδόθηκε.
Σε δίδαξα καλά. Αμύνεσαι ακόμα με τους τρόπους μου. Την στάση, την ισορροπία, την ηλεκτρική ράχη. Την ματιά με τα νύχια, την αφή.
Ασκείσαι ακόμα και για πάντα, στην αγωνία του κυνηγετικού και του κυνηγημένου. Στην κατάδυση σε πηχτό ύπνο και σε διάφανο. Στην αυτονόητη μοναξιά.

Χάθηκα κάπου, μεταφέροντάς σου ένα μήνυμα που δεν θυμάμαι.

Απόσπασμα από το βιβλίο Ο ΛΕΠΤΟΥΡΓΟΣ, Κέδρος, 1997