You are currently viewing Παυλίνα Παμπούδη: Μικρό, προσωπικό, συνειρμικό Λεξικό – Β, Γ.

Παυλίνα Παμπούδη: Μικρό, προσωπικό, συνειρμικό Λεξικό – Β, Γ.

ΒΙΒΛΙΟ

Δεν μπορώ να διαβάσω εύκολα ολόκληρο βιβλίο. Το μυρίζω, το ξεφυλλίζω, διαβάζω μια φράση εδώ κι εκεί. Κι έτσι, τους χαρακτήρες του, τους κάνω τελείως υπαρκτούς. Σαν τα πρόσωπα με τα οποία διασταυρώνομαι στον κόσμο. Σαν τους φίλους. Ή σαν τον εαυτό μου.

Τι ξέρω για μας; Ή μάλλον, τι μπορώ να συγκρατήσω; Οι λεπτομερείς αναλύσεις, οι περιγραφές, οι αρχιτεκτονημένες ιστορίες, δε με αφορούν. Ούτε καν για την ψυχαγωγία μου. Αφού και η ίδια, αποσπασματική είμαι.

Η διάθεσή μου, η μνήμη μου, η συμπεριφορά μου, τα σχέδιά μου, δεν έχουν συνέχεια.

Σκέφτομαι την κίνηση της γάτας. Προχωρά με πεποίθηση. Σταματά ξαφνικά, με την ίδια πεποίθηση. Φαίνεται (και είναι) πολυάσχολη.

ΒΙΒΛΙΟ (2)

Ένα βιβλίο είναι, ή πρέπει να είναι, ένα σύμπαν. Είναι, ή πρέπει να είναι, ένα αυθύπαρκτο και αύταρκες οικοσύστημα, αχρονικό, αμφίφυλο και πολυεπίπεδο. Να μπορεί ο οποιοσδήποτε αναγνώστης να προσλαμβάνει εικόνες και ερεθίσματα διάφορα και διαφορετικά, ανάλογα με το επίπεδό του, την ψυχολογική του κατάσταση εκείνης της στιγμής, τις ανάγκες του εκείνης της στιγμής, την ηλικία του εκείνης της στιγμής.

ΓΑΤΑ

Χαζεύω τα σύννεφα.
Η γάτα Γάτα κοιτάζει κι αυτή με περιέργεια έξω απ’ την μπαλκονόπορτα. Όχι, δεν μπορεί να αισθάνεται περιέργεια αυτό το αποστασιοποιημένο ον.
(Αλλά κι εγώ είμαι εξίσου αποστασιοποιημένο ον – γιατί λοιπόν αισθάνομαι περιέργεια;)
Πρόκειται μάλλον για άλλου είδους αποστασιοποίηση και για άλλου είδους περιέργεια.
Η διαφορά μας με τη γάτα Γάτα είναι πως εκείνη βρίσκεται μέσα στην περιγραφή (και μέσα στην ουσία).

ΓΙΑΤΙ

«Γιατί λοιπόν πρέπει να τα κάνουμε όλ’ αυτά;» ρώτησε η μικρή Ζωή (τριών χρονώ και κάτι).
«Ποια, μωρό μου;» ζήτησε να μάθει η μεγάλη Ζωή.
«Να, όλο να κοιμόμαστε, όλο να ξυπνάμε, όλο να τρώμε, όλο να κάνουμε πράγματα…»
Η μεγάλη Ζωή είναι ζωγράφος, ξέρει για το Κενό και την αδηφάγο φύση του, που απαιτεί τυραννικά μια αδιάκοπη παραγωγή έργου για να πληρωθεί. Απαντά όμως όσο πιο έντιμα μπορεί:
«Γιατί… Μα γιατί είμαστε ζωντανοί, γι’ αυτό!»
«Και γιατί είμαστε ζωντανοί;»
«……»

Αλλά, όλες οι ερωτήσεις δεν είναι εκ φύσεως παιδικές – εφόσον δεν μπορούν να απαντηθούν με απάντηση που δεν επιδέχεται άλλο «γιατί;»;
Γιατί; Παιδός η βασιλείη.

ΓΛΩΣΣΑ

Την γλώσσα πρέπει, οπωσδήποτε, να την έχουμε και για παράξενες χρήσεις και ασκήσεις. Για προσευχές, γρίφους, ξόρκια και ποιήματα. Έτσι μόνο ανανεώνεται και συνεχίζει να υφίσταται κάποιο νόημα στην καθημερινή μας «επικοινωνία».

ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Διαβάζω τα γράμματα του Lewis Carroll προς τις: Alice, Emily, Mary, Kathleen, Dymphna, Evelyn, Maggie, Gertrude, Nelly, Florence, Agnes. Τι όμορφα ονόματα–κελύφη. Άδεια. Μηνύματα χου εις χουν.

 

Παυλίνα Παμπούδη

Η Παυλίνα Παμπούδη σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου (Ιστορία – Αρχαιολογία) και παρακολούθησε μαθήματα Μαθηματικών στη Φυσικομαθηματική Σχολή και ζωγραφικής στην Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και στο κολέγιο Byahm Show School of Arts του Λονδίνου. Έχει εκδώσει μέχρι στιγμής 15 ποιητικές συλλογές, 3 βιβλία πεζογραφίας, περισσότερα από 40 βιβλία δήθεν για παιδιά και 31 μεταφράσεις λογοτεχνικών έργων. Επίσης, έχει κάνει 3 ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής, και έχει γράψει σενάρια για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, καθώς και πολλά τραγούδια.

Αφήστε μια απάντηση

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.