Μνήμη Κικῆς Δημουλᾶ

Καθὼς κάνουμε τώρα ταμεῖο,

—κλέβω τὸ ὕφος καὶ κάτι ἀπ’τὴν τόλμη τῆς Τέχνης σου—

ἕνα μπὰρ βλέπω νά ᾿ χει γιὰ σένα ἡ ποίηση στήσει

στὴ λεωφόρο τὴν πιὸ κεντρικὴ τ᾿ οὐρανοῦ.

 Πάντα ἡ μνήμη σερβίρει ἐκεῖ μαγικὸ ἐλιξίριο

ἐνῶ ἡ λήθη δὲν μπαίνει ποτέ.

(Ἡ Security φράζει τὸν δρόμο στὴ φθορὰ καὶ στὸν θάνατο.)

Φωτεινὴ μιὰ ταμπέλα στὴν εἴσοδο

ἕνα στίχο σου στέλνει στὸ ἐπέκεινα:

 ὅσο δὲ ζεῖς νὰ μ᾿ ἀγαπᾶς

και ξανὰ μ’ ἄλλα χρώματα ποὺ ἀνάβουν καὶ σβήνουν:

ὅσο δὲ ζεῖς νὰ μ᾿ ἀγαπᾶς.

(Ἕνα φῶς μακρινὸ γιὰ νὰ φτάνει ὣς ἐκεῖ ποὺ οἱ ψυχὲς κατοικοῦνε).