«Ἔρημα τά ἄλση καί θεῶν ναούς πλημμυρίζει ὁ θάνατος»[1],

       ἀντηχεῑ ἡ κραυγή-κοπετός ἀπ’ τούς βαθεῖς αἰῶνες,

      κάθε πού ἡ γῆ μέ αἷμα φτιασιδώνεται.

      Στόν μεγάλο ποταμό -σάν ἄλλο Σκάμανδρο- τό νερό βαρύ

     ταξιδεύει ἀποκαΐδια κι ἀδέσποτα παιχνίδια λούτρινα.

     Καπνός κι ὀδύνη ἀλλάζουν δρόμο στά πουλιά πού

     μνημονεύουν ψίχουλα, νερό κι ἀέρα.

     Οἱ πλατιές πεδιάδες ἀνθίζουν ὄλεθρο, κάθε πού ἡ

     ὕβρις αὐτάρεσκα καθρεφτίζεται σέ βαρύτιμα

     κρύσταλλα  λεόντων.

     Σέ σπασμένες φωτογραφίες διαθλᾶται ἡ ζωή

     σταματημένη σέ λεωφόρους ἀβύσσου, κάθε πού

     ἡ δύναμη  ἀναποδογυρίζει λέξεις, ἁρπάζει

     γεννήματα κι ἀρνεῖται τῆς Κασσάνδρας τή σοφία:

     φεύγειν μέν οὖν χρή πόλεμον ὅστις εὖ φρονεῖ[2].

[1] Εύριπ. Τρ. , 15-16, ἔρημα δ’ ἄλση καί θεῶν ἀνάκτορα /φόνῳ καταργεῖ.

[1] Εύριπ. Τρ. , 400