Ως τη μέση διάβασα τον κατάλογο των καραβιών:

Ως το ατέλειωτο σμάρι, μέχρι τη γραμμή των γερανών,

Που κάποτε σηκώθηκε πάνω απ’ την Ελλάδα.

Σαν σμήνος γερανών σε ξένες άκρες –

 Σε βασιλιάδων τα κεφάλια αφρίζουν οι θεοί-

Για πού αρμενίζετε; Αν δεν υπάρχει η Ελένη,

Τι να την κάνετε την Τροία, άνδρες Αχαιοί ;

Κι η θάλασσα κι ο Όμηρος –  απ’ την  αγάπη όλα οδηγημένα

Ποιόν να ακούσω; Κι ο Όμηρος σωπαίνει,

Κι η Μαύρη θάλασσα, αφρίζοντας, βουίζει

Στο προσκεφάλι μου βαριά, ανταριασμένα.

Το ποίημα, γραμμένο το 1915, συμπεριλήφθηκε στην πρώτη ποιητική συλλογή του Μαντελστάμ με τίτλο «Πέτρα». Αυτή την περίοδο, ο ποιητής μελετούσε την αρχαία ελληνική λογοτεχνία, εξ’ ου και οι Ομηρικές αναλαμπές από την Ιλιάδα. Οι Έλληνες ετοιμάζουν τα πλοία για τον Τρωικό πόλεμο για να πάρουν πίσω την Ωραία Ελένη. Όλα για τον έρωτα! Έρωτα ανταριασμένο σαν τα κύματα της Μαύρης θάλασσας.