I

 

Στο μνήμα τούτο κρυώνω

αλλά μόνη στέκομαι

κι εκλιπαρώ.

Μοίρα είναι γραμμένη

στη σιωπή να ζω.

 

Σαν άλλη Πηνελόπη τον προσμένω τον Μενέλαο.

Κουράστηκα να περιμένω.

Δεν ξέρω αν πια έχει νόημα

η αναμονή εδώ.

 

Κι είναι κι ο γιος σου που πίσω μου τρέχει,

μα τον θεό-θεό δεν έχει.

Πρωτέα ,βοήθησέ με,

από την εμμονή του,γλυτωσέ με.

Αρνούμαι τον γάμο αυτό.

 

 

ΙΙ

 

Όμορφο παλάτι, πράγματι, Τεύκρο,

εδώ ζω.

Είμαι αυτή που μοιάζω στη γυναίκα που μισείς.

Να την υπονομεύσεις δεν μπορείς ν΄ αντισταθείς.

Να ΄ξερες πως μόνο ένα είδωλο βρίζεις

κι ένα μαχαίρι στην καρδιά μου μπήγεις.

Δεν το΄θελα να μισούν εκείνη που δεν είμαι γω.

Δεν το ΄θελα.

Μα οι θεοί με έφεραν στο ανάκτορο αυτό.

Καθόλου δεν ρωτήθηκα για της ζωής μου τον σκοπό.

 

ΙΙΙ

 

Μ ΄έχουν επικηρυγμένη

Εσύ πάντα αρωγός

Τραγουδάς τραγούδια για τη θλίψη μου

Τίποτα δεν μένει,

καμία φλόγα αναμμένη

Κατέφθασαν ξένοι- εισβολείς.

Την ψυχή μου ,θαρρείς

πως για πέταμα την έχω

Χορέ, της αγωνίας μου,

 

γυναίκες τις φοβίας μου,

ρούπι δεν κουνιέστε χωρίς εμένα.

Σε τόπο βάρβαρο ,εχθρικό.

Στην Αίγυπτο με το στανιό.

 

ΙV

 

Aενάως καταραμένη,

επειδή ένας Ίσκιος καθορίζει συνειδήσεις,

το μυαλό των Ελλήνων ορίζει

Με είπαν «άδικη, άπιστη, προδότρα»

Μες των θεών τα λόγια δεν βρίσκω καμιά αλήθεια

Εκείνοι τη ζωή μου χτίζουν και γκρεμίζουν

κι ανάγκη δεν υπάρχει κάπου να λογοδοτήσουν

Την ιδέα του ειδώλου μου οφείλουν να γκρεμίσουν

μήπως και βρω την ησυχία μου μες τους αιώνες.

Κι οι τύψεις μου υποχωρήσουν.

 

V

 

Kαι τα κουρέλια σου ακόμα τ΄αγαπώ

Ωραία που σε βρήκα.

Τη στιχομυθία της αναγνώρισής μας κρατώ

-σαν άγιο φυλακτό.

Οχι, δεν είμαι στη σπηλιά.

Είμαι εδώ, μπροστά σου.

Τ΄ όνομά μου αληθινό,

η Ελένη της καρδιάς σου

«Κι αυτή που έχω κρυμμένη στη σπηλιά;», ρωτάς

Η Ήρα όλους σας εξαπάτησε

γύρω από το πρόσωπό μου

Μέχρι κι εγω η ίδια άργησα

να μάθω την αλήθεια

Και όλα τα χρόνια μ΄έκαιγε

μία φωτιά στα στήθια.

 

VI

 

To πάθος σε τυφλώνει-

κατανοητό.

Σου είπα να γίνει ο γάμος μας,

μετά από τις τιμές

που θα του αποδώσω στο πέλαγος-

αν θες.

Έτσι το συνηθίζουμε εμείς στην Ελλάδα,

τους νεκρούς μας φροντίζουμε

δώρα εις μνήμην χαρίζουμε.

Θεοκλύμενε,  σ΄ ευχαριστώ

που μας βοήθησες στο σχέδιο της φυγής

-ερήμην σου το σκάμε.

Είναι τέλος εποχής.

Ο νεκρός μου άντρας δεν είναι νεκρός

Δεν είν΄ στα βάθη της θαλάσσης,

αλλά εδώ δίπλα μου ζωντανός

Εσύ δεν τον βλέπεις

Δεν θέλεις να τον δεις

Εσύ ονειρεύεσαι γάμους

Εμείς ζούμε την περιπέτεια της φυγής.

  

VII

 

Δεν είσαι χαρακτήρας τραγικός,

όμως διλήμματα αντιμετωπίζεις διαρκώς.

Ευσεβής, πιστή στο δίκαιο και στο θεό.

Αν μας μαρτυρούσες στον Θεοκλύμενο,

θα ήταν τρομερό.

Με την σιωπή σου μας έδειξες τον δρόμο

Μας έβαλες φτερά, έτσι το σχέδιό μας προχωράει σταθερά.

Αν πάλι ζήσουμε μαζί στα πάτρια εδάφη,

σε σένα θα το χρωστάμε, Θεονόη.

Μείναμε χρόνια μακριά,

όμως η αγάπη μας δεν έκανε φτερά.

 

VIII

 

Γράφεις ποίημα, Ευριπίδη, ελληνικό

για της Ελένης της προδότρας τον καημό.

Απ΄ την καρδιά μου, ξέρεις,το εκτιμώ

που με στίχο εύστοχο με αθωώνεις-

τι λυτρωτικό!

Μες τους αιώνες την ταυτότητά μου εδραιώνεις.

Με ανυψώνεις

Σε άγαλμα ποιητικό.

  Η Ασημίνα Ξηρογιάννη γεννήθηκε το 1975 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Kλασσική Φιλολογία και Θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Υποκριτική στο Θέατρο-Εργαστήριο. Διδάσκει Θεατρική Αγωγή στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και εργάζεται ως εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού. Παράλληλα παραδίδει μαθήματα Γλώσσας και Λογοτεχνίας καθώς και Θεωρίας και Ιστορίας Θεάτρου. Το 2009 δημιούργησε το ιστολόγιο Varelaki – Σελίδες Τέχνης και Πολιτισμού. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές, ενώ κυκλοφορεί δωρεάν στο διαδίκτυο το e-book “Ποιήματα” από τις εκδόσεις Ενδυμίων (2014).  Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, τα Γαλλικά και τα Ισπανικά.