Μεγαλειώδες συναπάντημα

Λευκαίνει ο καιρός για μια ακόμη φορά.

Σφίγγει ο βρόχος του xειμώνα.

Μικρό, άχρωμο λουλούδι σαλεύει μπρος μου.

Σκύβω να φωτογραφίσω στη μνήμη,

τις πρωινές δροσοσταλιές που αργοκυλούν

στη λεπτεπίλεπτη ύπαρξη.

Σκλαβώνει το βλέμμα, γιγαντώνεται.

Η δύναμή του με οδηγεί ξανά σιμά Σου.

Σ’ ένα τετραγωνικό εκατοστό άνοιξης,

Σε συναντώ κι αναθαρρεύω.

Κόβω τη θηλιά με ικανοποίηση.

Αρχίζω να γεύομαι πάλι τη διάθλαση του φωτός.