ΜΟΝΗ ΣΠΙΤΙ

Ξυπνάω τη νύχτα ξαφνικά

Κι όσο αραδιάζω ονόματα καλώντας

Και τ’ όνομά σου τελευταίο,

Σαν έναν κωδικό ασφαλή επιτέλους

Που ανοίγει πόρτες,

Κανείς.

Δεν είσαι εδώ.

Μετοίκησες αλλού.

( Πώς το ξεχνάς, ψυχή μου; )

ΠΡΟΣΟΜΟΙΩΣΗ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ

Με σύμμαχο τον νεανικό μου εαυτό

Που του έλειπε ο αέρας 

Κι ονειρευόταν ελευθερία

κάποτε

Μ’ αυτόν θέλω να σε πολεμήσω τώρα.

Να μην πονάω, να μην αγαπάω το πονεμένο σου ύστερο γέλιο

και το γενναίο σου κάθε μέρα ξεκίνημα

μιας μέρας ανέλπιδης

Μαζί να φύγουμε εγώ κι ο εαυτός μου

Κι εσύ να μείνεις πίσω

Σαν να’σουν

Το όνειρο εκείνο

Που το αφήνεις απραγματοποίητο

Και σε στοιχειώνει

Σαν να’σουν η επιλογή που δεν έκανα.