Ιβίσκοι, κάκτοι, φοινικιές
γεράνια, πικροδάφνες
με χρώματα στολίζουνε
τις όχθες του Μεκόνγκ
κίτρινα ηλιοτρόπια
θυμίζουν του Βαν Γκονγκ
το πονεμένο πέρασμα
που στέφθηκε με δάφνες.
Ο ποταμός είναι πλωτός
ελπίδες ταξιδεύει
στα πέτρινα του κράσπεδα
τα τρωκτικά υφαίνουν
φωλιές, στα ρυζοχώραφα
κοτσύφια μαύρα κραίνουν
εσέ, πάλι τ’ απόβραδο
η σκέψη μου γυρεύει.
Και χάνομαι μες στου Βαγιού*
τα ουρανοφόρα πλάτη
σε μοναστήρια από μπαμπού
που βγάζουν μια αλήθεια,
τα Νάγκα* με μαγεύουνε
κι ας ζουν στα παραμύθια
καθώς μ’ αρπάζει τρυφερά
τ’ ανέμου τ’ άσπρο άτι.
