Ανάμεσα σε μεσημέρια που κολλάνε και

ζαλισμένες νύχτες

σουλατσάρει ένας Αύγουστος

με ήχο από ανεμιστήρα και άρωμα καρύδα.

Κουμάντο κάνει επάνω του ο ήλιος

τα τζιτζίκια

τα δαγκωμένα χείλη

-Αύγουστο μήνα παίρνει ο Θεός ρεπό.

Οι Αυγουστολάγνοι

απ’  το μπαλκόνι του ’90

φιλάνεπολύοέναςτονάλλον…

Οι Αυγουστομάχοι δεν τους χωνεύουν∙

θυμούνται εκείνο το φιλί στην αποβάθρα

που δεν έδωσαν

κι έρωτες ανοιχτούς αφήνουν

για τον επόμενο.

(Κι εγώ που έχω ξεμείνει

κάτω από ομπρέλες με κρόσια

θρηνώ ύπνο απαρνημένο από χάδια και

προσεύχομαι:

Αύγουστε, μην μ’  αφήσεις χωρίς εσένα).

Κλεονίκη Δρούγκα