Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε τόσες αμαρτίες

Μόλις τόνιωσε πως είσαι ο θεός, σαν μυροφόρος

Έτρεξε να σου φέρει τα μύρα της ταφής σου κλαίγοντας γοερά.

Αλλοίμονο! Μες στην ψυχή μου νύχτα κατοικεί και οίστρος ακολασίας,

Έρως ζοφερός και ασέληνος της αμαρτίας.

Δέξου τις πηγές των δακρύων μου,

Συ που τη θάλασσα μεταμορφώνεις σε σύννεφα.

Σκύψε να ακροαστείς για λίγο τους στεναγμούς της καρδιάς μου

Συ που αναγκάζεις τον ουράνιο θόλο να σκύβει στη γη με την αγάπη σου.

Θα φιλήσω τα πόδια σου παντού

Και ύστερα θα τα σκουπίσω με τις μπούκλες των μαλλιών μου,

Αυτά που στον παράδεισο η Εύα κάποιο δειλινό

Κρύφτηκε φοβισμένη για να μην ακούσει τον κρότο τους.

Και ποιος θα εξιχνιάσει ψυχοσώστη Σωτήρα μου

Το πλήθος των αμαρτιών μου. τα αβυσσαλέα βάθη των κρίσεών σου.

Μην αδιαφορήσεις για τη δούλη σου, Κύριε, δείξε μου το απέραντο έλεός σου.