ΦΩΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Ο αιδεσιμότατος Ίλαϊ Τζένκινς, στο πρεσβυτέριο της Βηθεσδά, σηκώνεται ψηλαφιστά απ’ το κρεβάτι με το μαύρο ράσο του, χτενίζει προς τα πίσω τη λευκή κόμη του βάρδου, ξεχνάει να πλυθεί, κατεβαίνει ξυπόλητος νυχοπατώντας στο ισόγειο, ανοίγει την εξώπορτα, στέκεται στο κατώφλι και, κοιτώντας έξω την ημέρα και ψηλά τον αιώνιο λόφο και ακούγοντας το κύμα να σκάει στην ακτή, και τα τιτιβίσματα των πουλιών, θυμάται τους δικούς του στίχους και τους απαγγέλει σιγανά στην έρημη οδό Στέψεως που ξυπνάει και ανοίγει τα παντζούρια της.

ΑΙΔΕΣΙΜΟΤΑΤΟΣ ΙΛΑΪ ΤΖΕΝΚΙΝΣ

Ξέρω ότι υπάρχουν, Ουαλία, λατρεμένη

Τόποι ομορφότεροι απ’ τους δικούς μας, ξένοι

Λόφοι υπάρχουνε πιο πράσινοι, ψηλότεροι

Δρυμοί ανθοσπαρμένοι, ωραιότεροι

Και άλση ανοιξιάτικα πιο πλουμισμένα

Πιο φωτεινά, με καρδερίνες στολισμένα,

Και Βάρδοι πιο γλυκόλαλοι από μένα

Που υμνούνε την αυγή πιο εμπνευσμένα

Το Κάντερ Ίντρις, το ανεμοδαρμένο,

Το Μόιλ υ Ουίντφα, το γνωστό, το δοξασμένο

Το Κάρντεντ Λουέλιν, που η ομορφιά το ‘χει γεννήσει

Το Πλίνλιμον που η Ιστορία έχει υμνήσει

Τα όρη του Αρθούρου που συχνά ονειρευόταν,

Το Πένμανμαρ που πάντα αντιστεκόταν,

Το Λάρεγκαμπ που μυρμηγκότρυπα φαντάζει,

Νάνος στα πόδια κάποιου γίγαντα που αράζει.

Που υμνούν Ντι, Σάουντε, Σένι, Ντόβεϊ, τα μεγάλα,

Τα Έντου, Ίντεν, Άλεντ, κι όλα τ’ άλλα,

Τον Ταφ, τον Τόουι που ελεύθεροι κυλάνε,

Ώσπου του Λύφναντ καταρράκτη συναντάνε.

Το Κλίαρουεν, το Κλένταου, το Ντούλας, τα ποτάμια

Ντόου, Ίλι, Γουάιλι,  Όγκορ, Νεντ, μες τα καλάμια.

Κύριε, μπροστά τους ο δικός μας Ντέουι, το ποταμάκι,

Είναι πολύ μικρός, και πλατσουρίζει σαν μωράκι.

Μπροστά στο Κάρεγκ Κένεν, που τον νικά τον χρόνο,

Το Χέρον Χεντ μας, το δικό μας, είναι μόνο

Μια πέτρα υγρή, χορταριασμένη, ένα βραχάκι

Όπου τα γλαροπούλια ξαποσταίνουνε λιγάκι

Το Γαλατόδασός μας δε, είναι μια κόχη

Μπροστά στο Γκρόνγκαρ και στο Γκόλντεν Γκρόουβ – μα όχι!

Αν ήταν να διαλέξω εγώ, θα προτιμούσα

Δια βίου – και ακόμα πιο πολύ, να τριγυρνούσα

Στα δέντρα μας ανάμεσα και στα σοκάκια

Στης Γκούζγκογκ και στου Ντόνκι τα ρυάκια,

Ν’ ακούω τον Ντέουι να κελαρύζει στη ζωή μου όλη,

Ποτέ, ποτέ μου να μη φύγω απ’ την πόλη.

ΦΩΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Ο αιδεσιμότατος Τζένκινς κλείνει την εξώπορτα. Η πρωινή λειτουργία του έχει τελειώσει.

(Η καμπάνα χτυπάει αργά).