Ανηφορίζοντας σκαλιά στιγμές δεκαετίες

πώς πέρασαν δέκα χρόνια;

Απόψε σε καλώ

σε φέρνω ξανά εδώ

σαν διάρκεια και σαν υπόσχεση

απ’ όλες σου τις ηλικίες ταυτόχρονα.

Πατέρας ενός γιου και γιος ενός πατέρα

με τα γυαλιά και τη φωνή το γέλιο και τα τζιν σου

μες στην αοριστία της πολλαπλότητας

το ταυτόχρονο που είναι η κάθε μας σύνοψη

στους δρόμους αυτούς

στοιχειωμένους απ’ τα φαντάσματα των αγοριών

που και οι δύο κάποτε υπήρξαμε.

Η νέα ποιητική συλλογή του Θωμά Τσαλαπάτη αποτελεί μια ποιητική σύνθεση σε τρία μέρη:

Ο θάνατος, στην επιτακτική του ολότητα και την αφοπλιστική του γενικότητα – Η απώλεια του Πατέρα – Η ανάμνηση ως μια διαρκής και αναπόδραστη παρουσία.

Σε ένα βιβλίο με τρεις διαφορετικούς ποιητικούς τρόπους, η διαδικασία του θρήνου συναντά την τελική υπέρβασή της. Η ανάμνηση γίνεται μια ταυτόχρονη ανάπλαση διαφορετικών τόπων και προσώπων, δεκαετιών και γεγονότων. Η Αριστερά, οι γειτονιές της Κυψέλης, η ποιητική γενιά του ’70, τα στέκια, τα πρόσωπα. Ο γιός γίνεται πατέρας και ο πατέρας πάλι γιος ενώ τρεις γενιές συνυπάρχουν στο ταυτόχρονο μιας στιγμής που προσπαθεί να περικλείσει αυτά που πέρασαν, αυτά που περνούν και αυτά που θα έρθουν.

Προσπαθώντας τελικά να απαντήσει με ποιητικούς όρους στο ερώτημα: Πώς αντιμετωπίζουμε την απώλεια σε μια εποχή όπου δεν γνωρίζουμε πώς να θρηνήσουμε, που δεν γνωρίζουμε πώς να σταθούμε απέναντι στον θάνατο;

Να σε κλείσω σ’ ένα ποίημα.

Έτσι που να σου ταιριάζει.

Να σε κλείσω σε ένα ποίημα.

Δεν μπορώ να φανταστώ άλλη υπόσχεση.

Αυτό προσπαθώ.