Η ΤΡΥΠΑ ΚΑΙ Ο ΣΟΦΟΣ
Μια φορά ήταν μια τρύπα μεσαίου διαμετρήματος, η οποία όμως δεν ήταν συνηθισμένη τρύπα. Ξεκινούσε ύπουλα από μια αριστερή μαύρη κάλτσα εγκαταλειμμένη εδώ και χρόνια σ’ ένα διαμέρισμα του Β΄ ορόφου, περνούσε επιφυλακτικά στο παρκέ, ακριβώς αποκάτω της, τρυπούσε αποφασιστικά το τσιμέντο κι έβγαινε θριαμβευτικά στο ταβάνι του διαμερίσματος του Α΄ ορόφου.
Εκεί άλλαζε πορεία και κατευθυνόταν μ’ ένα νοητό άλμα ΒΔ, προς το μπαλκόνι. Εμφανιζόταν (λίγο μικρότερη) στον πάτο μιας γλάστρας με βασιλικό, τρυπούσε το μάρμαρο, περνούσε στο πεζοδρόμιο, διαπερνούσε τις πλάκες και συνέχιζε (αρκετά μεγαλύτερη), ακολουθώντας το σωλήνα της αποχέτευσης.
Η πρόθεσή της ήταν προφανής: φιλοδοξούσε να φτάσει στους Αντίποδες, περνώντας από το κέντρο της Γης, και από εκεί να καταλήξει στον τόπο καταγωγής της, σε μια μαύρη τρύπα του Διαστήματος.
Αυτήν την ευγενή φιλοδοξία την έχουν όλες οι τρύπες –είναι στη φύση τους–, καθώς όμως σπανίως περνάνε για μεγάλη απόσταση απαρατήρητες, λίγες είναι αυτές που τα καταφέρνουν.
Η συγκεκριμένη τρύπα, πάντως, εκτός από τη θέληση είχε και τις προϋποθέσεις. Η μαύρη κάλτσα από την οποία ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της ανήκε σ’ έναν σοφό, σ’ έναν βαθύ μελετητή της ανθρώπινης φύσης. Η τρύπα είχε μάθει πολλά με το να απορροφά αυτά που διέφευγαν από τον κάτοχο της κάλτσας.
Ο σοφός την είχε χάσει πριν από χρόνια πάνω σ’ ένα μεθύσι. Από τότε, όπως ήταν αναμενόμενο, υπέφερε από φοβερούς πονοκεφάλους κι είχε γίνει μισάνθρωπος, γιατί δεν του διέφευγε πια τίποτα.
Ο σοφός και η τρύπα του συνέχιζαν τώρα παράλληλα το μοναχικό τους δρόμο, με μηχανικό πείσμα και οι δύο, και θα συνέχιζαν, ο μεν σοφός για δεκαέξι χρόνια ακόμα, η δε τρύπα μέχρι τη συντέλεια του κόσμου (δεν έχει δοθεί μέχρι στιγμής ακριβής ημερομηνία) – αν δεν το ’φερνε η μοίρα να συναντηθούν ξανά και να δοθεί απροσδόκητο τέλος στις αναζητήσεις τους.
Συναντήθηκαν μια Τρίτη πρωί στο μετρό. Η τρύπα, που είχε ήδη προωθηθεί και διαπλατυνθεί ανέλπιστα πολύ, λόγω των δημοσίων έργων, μόλις είδε τον σοφό ταράχτηκε σφόδρα.
Ο σοφός, παρ’ όλο που μόλις είχε σκοντάψει και της είχε προσφέρει αφηρημένα το αξέχαστο αριστερό του πόδι, δεν έδειξε σημεία αναγνώρισης.
Προσπάθησε ενστικτωδώς να διαφύγει, αλλά η τρύπα τον τράβηξε μέσα της. Η συναισθηματική της κατάσταση ήταν ασταθής, πλημμυρισμένη λάσπες και αναμνήσεις. Μ’ ένα βαθύ αναστεναγμό αποφάσισε να γίνει πάλι δική του, εγκαταλείποντας κάθε προσωπική φιλοδοξία.
Ο σοφός απορροφήθηκε, αυτή τη φορά για πάντα.
Οι περαστικοί, που έτρεξαν και προσπάθησαν μάταια να τον βοηθήσουν, ανέφεραν στους δημοσιογράφους πως τα τελευταία λόγια που ακούστηκαν μέσ’ από την τρύπα ήταν: «Ααα! Βρήκα μια μαύρη τρύπα!»
Ηθικό δίδαγμα
1) Το στόχο σου τον πετυχαίνει συνήθως οποιοσδήποτε άλλος εκτός από σένα.
2) Αν κάποτε βρέθηκες σ’ ένα μέρος τυχαία, σίγουρα θα ξαναβρεθείς εκεί, αργότερα, μοιραία.
