Εαρινή ισημερία.

Στα δικά σου γενέθλια άλλαξε η ώρα.
Δυαδική αυταπάτη σε καιρό και συναίσθημα.
Με υπόγεια λαλιά καυχιέται ο Μάρτης,
“συνήθως επίορκος είμαι, μπέσα δεν έχω”.
Κι εσύ γεννημένος τον Μάρτη
το DNA του κληρονόμησες.
Επωδοί εξαιρέσεων ηχούν ευφυώς,
αφού θερινή ώρα καλοκαιριά αναγγέλλει.
Πληθαίνει το φως. Επείγει ολόφρεσκη η χαρά.
Νομοτελειακά αδημονεί η μεταμόρφωση της κάμπιας σε πεταλούδα.
“Χαῖρε, δι΄ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει· χαῖρε, δι΄ ἧς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει·”.
Φανατικά η προσμονή  Άνοιξη χαιρετίζει

και μια αναπόφευκτη Α ν ά σ τ α σ η.

Προς τον Βυζαντινόν Αυτοκράτορα Θεόφιλον

Εσένα που  φιλεί ο Θεός
μαχόσουν τις εικόνες.
Χείμαρρος οξύμωρος η στάση σου.
Παρόρμηση οι επιλογές σου.
Την ευφυΐα δήθεν εζύγιζες ίσα με την καλλονή.

“Εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα,
πανέμορφη Κασσιανή”, εμφατικά εδήλωσες.
Απάντηση αρεστή ανέμενες για να κριθεί αντάξια σύζυγός σου.
” Και εκ γυναικός ερρύη τα κρείττω”,
με παρρησία σου απάντησε η καλλίστη.

Κι εσύ την ευστροφία της, που σκαρφάλωσε
δυο οργυιές πιο πάνω απ τη δική σου,
με δέος την απέπεμψες.
Προπέτης απεδείχθη δια την “δίκαιην” κρίσιν σου.
Προτιμητέα η σεμνότης της χαμηλοθωρούσας, της Θεοδώρας.

Μια όμορφη συμβία αναζητούσες,
την εξυπνάδα της με κάλυμμα να ντύνει, φαντάζοντας κοσμία.
Αγνοώ τούτο αν λέγεται ταπεινότητα ή υποκρισία.
Ρευστή η εικασία πλανεύει αναρίθμητες βουλήσεις.
Η Θεοδώρα υποτακτική δεν αποδείχθηκε.

Κι εκείνη, την Κασσιανή, οδύνη σε ζοφώδη νύχτα

ασελήνου έρωτος και ερημίας αγκάθι
ποιήτρια την έχρισε, Βυζαντινή, Μεγάλη.
Με φόρτιση τρανή για τη διττή της φύση,

την άχραντη και την ηδονική.

Τι εστί απώλεια του Παραδείσου τώρα ξέρεις.
Κι εσύ για ένα μήλο δεν τον γεύτηκες.

Δύναμη λέξεων

Ποια δύναμη ενώνει τις λέξεις;
Ποια υπέρτατη ορμή τις ορίζει;
Ποια  κοινή θέση τις επιθυμεί ισουψείς;
Συγγνώμη και Συγχώρεση.
Ένα “συν” στην υπέρβαση τις υπερβαίνει.
Σχεδόν τις ταυτίζει.