Toi et moi

Έχω έναν δικό μου κόσμο

όπου αυτοκτονώ τακτικά

έχω μέρες στο ημερολόγιο

με όνομα υπνωτικών

έχω σωλήνες εξάτμισης κάτω από το κρεβάτι

και επιπλέω

(ουσιαστικά έτσι και κατάφερα να σε πιάσω

αλλά αυτό είναι μια εντελώς άλλη ιστορία)

το αέριο σφυρίζει συνεχώς

μερικές φορές πνίγομαι αλλά

είμαι καλά

στους τοίχους έχω μια λίστα με δικαιώματα που μου ανήκουν

ανάμεσά τους είναι το πρωινό ξύπνημα

το όνειρο με βελόνες μάθημα βελονισμού αντοχής

αντίστασης

στο κρύο στο σκοτάδι στο αύριο σε σένα.

Κάθε πρωί είναι η ίδια γαλήνη

ξένη, απόμακρη, δυσμενής

φιλοξενούμαι από μια μουγκή γυναίκα

και αόρατη, αλλά που την νιώθεις

στον αέρα με τον οποίον σε χτυπάει καθημερινά· η ανάσα της είναι

πικραμένη, τα χέρια της είναι τραχιά

γι’ αυτό μιλάω ψιθυριστά

κινούμαι κρυφά,

και όταν σε καλώ

οι λέξεις σπάνε με θόρυβο στους τοίχους,

η σιωπή ξυπνά για μια στιγμή

και με κοιτάζει με μίσος.

Πρόσεχε τι γράφεις

τι σκέφτεσαι, τι θέλεις.

το σύμπαν σου απαντά τέλεια, τι συμμετρία!

μιλήσαμε για πόνο και υπέφερα,

έγραψα για φόβους και έγινα

η πιο φοβισμένη…

Όχιιι, δεν γίνεται πια έτσι.

Φοβάμαι τα λόγια. Παλεύω με κάθε σκέψη

πίσω από την οποία θα απλωθεί μια ιστορία…

Ίσως να έρχεσαι εσύ με ένα ουράνιο τόξο ή κάτι…

δεν ξέρω, προσπάθησε όμως. Πάρε με μαζί σου

στον κόσμο των ιστοριών από κρύσταλλο,

στο πιο ήσυχο, ευωδιαστό μυστήριο

της ευτυχίας.