Η ανορθογραφία της Ύπαρξης.
Η ποίηση της Κατερίνας Ντίνου
Στην ερώτηση ,”πόση Νύχτα μπορεί κάποιος να αντέξει;” η Κατερίνα Ντίνου απαντά μέσα από το καινούριο της βιβλίο με τίτλο “Μέχρι κάθε Αύριο” τόση ,όσο το φως που προσδοκά να ακτινοβολεί η ύπαρξη του.
Η τέχνη είναι πάντοτε το ισοδύναμο της μεταμόρφωσης. Ο ποιητής, ο δημιουργός μιλά πάντοτε με προσωπεία.
Στην εξομολογητική όμως ποίηση ,όπως αυτή, η συνύπαρξη του αυθεντικού εαυτού με τον “άλλον” αποδεικνύεται πιο δυσκολη από όλες. Είναι συνάμα δύσκολο πολύ να μιλάς για τα πραγματικά της ζωής σου γεγονότα μέσα από τα πολλαπλά προσωπεία της μεταμόρφωσης και των συμβολισμών στους οποίους παραπέμπεις.
Κατά μία εκδοχή η ποίηση της Κατερίνας Ντίνου αποτελεί κι έναν αναγραμματισμό των αισθήσεων και του αισθητηριακού κόσμου. Συμβαδίζει με τους κώδικες αναφοράς της οικείας καθημερινότητας και ταυτόχρονα τους καταστρατηγεί προβάλλοντας μια άλλη εκδοχή του εαυτού της. Τεχνική που ,διαβάζοντας κανείς τα ποιήματα της στη συλλογή μέχρι κάθε αυριο, ανάγει σε προσφιλές και διεγερτικό παιχνίδι. Προς τερψιν του εαυτού και των αναγνωστών της.
Ο προσωπικός ,ιδιότυπος τρόπος προσέγγισης του περίκλειστου κόσμου μέσα από τον διαθλαστικό ή εν πολλοίς παραμορφωτικό της φακό αποτυπώνει και ερμηνεύει την ουσία και τα συστατικά του ανθρώπινου ψυχισμού.
Καθετί μέσα στα ποιήματα της συλλογής είναι αυστηρά προσωπικό, εξομολογητικό, βιωμένο, αλλά ο τρόπος αυτής της βιωμένης εμπειρίας, είναι αυτός της κατευθυνόμενης παραίσθησης και της αυτοβιογραφίας του πυρετού.
Η φωνή της ποίησης της πότε υπαγορεύει μια ακραία και ψυχρή διασκέδαση, ποτέ συστρέφεται ακκιζόμενη μέσα σε μια πνευματώδη ομίχλη, πότε γίνεται δηκτική και αιχμηρή σαν νυστέρι, πότε ατίθαση κι ανυπότακτη, κατάφορτη φαντασιώσεων κι άλλοτε δίνει τη θέση της σε μια ανυπεράσπιστη παιδίσκη που ξορκίζει μέσα σε σπαρακτική οιμωγή τα φαντάσματα της, ουρλιάζοντας θαρρείς για λύτρωση.
Η ποίηση της Κατερίνας Ντίνου .διαπερνάει αρκετές φορές τον ορίζοντα του σκοτεινού και του υποφωτισμένου, αρθρώνεται εν πλήρη συνειδήσει αινιγματική σαν την Ύπαρξη που…σκιαγραφεί ή περιγράφει κι άλλες φορές μέσα από τον εναγώνιο φλοιό του ονείρου καθώς επιχειρεί να τον διαρρήξει λυρική, μελωδική, γλυκιά κι ερωτική σαν τα τραγούδια που ερμηνεύει. Όμως τις περισσότερες φορές εκφέρεται δωρική, στεγνή, ψυχρή έως κυνική, αδιαφορώντας για τις συναισθηματικές δονήσεις που μπορούν να κλυδωνίσουν τον αναγνώστη.
Η αφροδισιακή Θέτιδα μετατρέπεται σε υπερδιεγερμένη Μαινάδα και καταλήγει σε μια τρομερή Διδώ.
Χωρίς υπεκφυγές, διαπραγματεύσεις ή οπισθοχωρήσεις η ποίηση της Ντίνου ψηλαφεί κι εγγίζει με επαινετή τόλμη το ουράνιο τόξο του ανθρώπινου ψυχισμού, του βιώματος, της οδυνηρής μοναξιάς, του ανυπεράσπιστου φόβου ,του αχαλίνωτου θυμού ,του αδυσώπητου πένθους ,της επώδυνης βίας.
Η ποίηση της Κατερίνας Ντίνου είναι άλλοτε ένα πρελούδιο στα βάθη της νύχτας όπου νότες νοσταλγικές και λυρικές διεγείρουν τον θηλυκό αισθησιασμό… ριγίζουν το σε ερωτική διέγερση γυναικείο σώμα που μοιράζεται σε πολλαπλές εκδοχές και εικόνες!
Κι από την άλλη η εκδοχή ενός μελαγχολικού και νοσταλγικού μινόρε που μέσα από την μουσική καλειδοσκοπική του έξαρση κι ανάπτυξη αναδεικνύουν εμφατικά πόνους, τραύματα, προδοσίες, πτώσεις, φόβους ,απογοητεύσεις…άρρητα αμαρτήματα!
Η ποίηση της Κατερίνας Ντίνου. πορεύεται ανάμεσα στην αισθητηριακά και ταυτόχρονα υπερβατικά γήινη πραγματικότητα και ταυτόχρονα στις ράγες ενός ουράνιου και πνευματικού σύμπαντος. Σε κάθε περίπτωση οι λέξεις στην ποίηση της Ντίνου έχουν βάρος. Ένα βάρος που και εμφανές είναι αλλά και ποιοτικά ανεκτίμητο στη δόμηση των στίχων και των ποιημάτων της ως αυτοτελείς, αυθεντικές και τετελεσμένες νοηματικές ολότητες.
Στοιχείο δομικό , πρωταρχικό και με αρχετυπικό συμβολισμό (Κρόνος,Ρέα) όπως και …προσβολής ή άμυνας είναι η ΠΕΤΡΑ, ο ΛΙΘΟΣ. Η ποίησή της δεν υποκύπτει σε γλυκασμούς και ούτε υποθάλπει εξωραϊσμούς στου κόσμου εικόνες. Χρησιμοποιώντας τον λίθο, λιθοβολεί και κατακρημνίζει τις όποιες συμβάσεις, τα για εκείνη κακώς νοούμενα, τις επίπλαστες και κατά συνθήκη ομορφιές ,τα συμβατικά συναισθήματα, με προορισμό και στόχο να οικοδομήσει με το ίδιο πρωτογενές υλικό την νέα Ηθική , την Νέα Τάξη πραγμάτων την ανακαινισμένη μορφή της ανθρώπινης φύσης.
Η ανάγνωση της ποίησης της Ντίνου στην τρίπτυχη ποιητική της συλλογή “Μέχρι κάθε Αύριο”, επιφέρει ένα δυσεξήγητο σοκ ,ευχάριστο και προσδοκώμενο χάρισμα κάθε αυθεντικού έργου ,καθώς δεν αφήνει στους αναγνώστες της παρά μια οδυνηρή και ενοχλητική απορία μιας και μένουν άδειοι θαρρείς προσπαθώντας να αποφύγουν αδιόρατο…κάτι και παραμένοντας άναρθροι.
Η ποίηση της Κατερίνας Ντίνου είναι με βάση την σύνθεση, την δόμηση και την αρχιτεκτονική της επίσης ένα παραληρηματικό πάνθεο ψυχαναλυτικών συμβόλων, που σύμφωνα με την ερμηνευτική τους θα μπορούσαν να εξηγήσουν και ταυτόχρονα να υποστηρίξουν τον τρόπο με τον οποίο αποκαθαίρονται λυτρωτικά όπως και εκείνον που δι ελέου και φόβου…περαίνονται.
Ο αναγνώστης της ποιητικής συλλογής, Μέχρι κάθε Αύριο, της Κατερίνας Ντίνου παραδίνεται γοητευμένος και αμαχητί σε ένα συναρπαστικό όσο και σπαρακτικά αποκαλυπτικό ταξίδι στο ψυχικό – συναισθηματικό στερέωμά της.
Ένα ταξίδι αντισυμβατικό, γήινο και υπερβατικό, λυτρωτικό και άλλοτε κρυπτικό που όμως, όπως όλα τα αυθεντικά έργα αποβαίνουν σε ένα ιαματικό και καθαρτήριο πέρας.
