Ο καφές ατίθασος ξεχείλισε απ’το μπρίκι.

Η γάτα τρόμαξε από την αστοχία

και φουριόζα εκτόξευσε το πορσελάνινο φλιτζάνι.

Το κουλουράκι της προτίμησης

ράγισε και έσπασε στα τρία

– κακία των αψύχων όντων

αγνοεί επιδεικτικά μια παράλληλη αλήθεια.

Το σπάνιο βινύλιο δεν έφτασε ποτέ

– ζήτω ο αόρατος ο ταχυδρόμος

η συλλογή μουσικής να μεγαλώνει

το πικάπ του μονάχα, αγωνιά.

Όλα φταίνε και πάση θυσία

καλπάζει ένας πόλεμος με τ’αλλόκοτα

– λέτε κάποτε κι αυτά να αναποδογυρίσουν

να έχουν μια δεύτερη πλευρά ;

Πέντα πιάτα ξεχάστηκαν στον νεροχύτη

ασορτί με μουχλιασμένο τάπερ στο ψυγείο.

Εκκένωση έκτακτης ανάγκης, ευτυχώς.

Η μπουγάδα που’χε για τα καλά στεγνώσει

σε μια ταράτσα περισυλλογής

μούσκεψε από έκτακτο στρόβιλο βροχής

– ζήτω η απόδραση της μούχλας

ζήτω το ουράνιο τόξο που ανέτειλε μετά.

Τη θέση πάρκινγκ, καλά λοκαρισμένη

την πρόλαβε ο Άλλος

– θέση ιδιαίτερη αποδείχθηκε, η τουαλέτα των πουλιών.

Και σκέψου γκαντεμιά βαφτίζουν κάθε τι

λοξό αν φαντάζει, λίγο.

Περνάει όμορφα η μέρα βάζοντας τικ

σε στοιβαγμένα κουτάκια εντολών

ενός άπιστου μυαλού.

Να περιμένεις υπομονετικά

σε φιδωτή ουρά

– της φαντασίας.

Τα δευτερόλεπτα σωστά στρατιωτάκια

κουρδισμένα σιγοβράζουν

από αλλεπάλληλες διαταγές.

Ώσπου μια μέρα, πρόσεχε

μετά από άπειρες αιτήσεις και απαιτήσεις

– ισότιμες αποτυχίας ή βαφτισμένης ατυχίας –

τι μένει από σένα.

Παρά μια μόνιμη γραμμή

σε σκονισμένο βιβλίο πρωτοκόλλου

μιας μίζερης δημόσιας, υποταγής.

Να μεγαλώνει η συλλογή του Άγνωστου Κανένα.

Κι εσύ μια μεταμόρφωση, αργή και σταθερή

σε άγαλμα Άγνωστου Στρατιώτη

– μονάχα ένα θαύμα περιμένεις –

καμιά φορά βαμμένος με μπογιές.