Κωνσταντίνος Τσεκλένης: Δρομέας
ΔΡΟΜΕΑΣ Στον Κώστα Βαρώτσο Από πού έρχεσαι ταξιδιώτη; Χώρος και χρόνος το κενό. Πρέπει να το γεμίσεις. Υποτροπιάζουσα αυταπάτη. Θαρρείς κι εσύ πως θα πετύχεις; Είσαι ολόγυμνος στο Καρέ του…
ΔΡΟΜΕΑΣ Στον Κώστα Βαρώτσο Από πού έρχεσαι ταξιδιώτη; Χώρος και χρόνος το κενό. Πρέπει να το γεμίσεις. Υποτροπιάζουσα αυταπάτη. Θαρρείς κι εσύ πως θα πετύχεις; Είσαι ολόγυμνος στο Καρέ του…
Η τέχνη είναι ένας ελιγμός ευτυχίας, ώστε να υπάρχουμε κάπως αναπαυτικά δυστυχισμένοι. Νίκος Καρούζος Στον Κώστα Τσόκλη Στον ουρανό περνούσαν οι αστερισμοί του θέρους. Η έρημη πόλη…
ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ Οι δαίμονες της πόλης αλυσοδεμένοι. Μαχαίρι στον ήλιο κάρφωσε το καλοκαίρι. Βυθισμένο νησί, της φουρτούνας η ταραχή. Οι φίλοι μου ξύπνησαν νέοι. Στο πρόσταγμα του ανέμου. Στην καυτή…
Ο ΝΤΑΛΙΚΙΕΡΗΣ Αυτό που η κάμπια ονομάζει τέλος του κόσμου, η ζωή το λέει πεταλούδα. Λαό Τσε Μεσημέρι έφτασε στην Ηγουμενίτσα, με το πρώτο πρώτο πλοίο απ’ το Μπρίντιζι. Είχε…
Ο ΑΝΤΙΚΕΡ Όταν πετούν οι άγγελοι, οι αετοί κουρνιάζουν στη σπηλιά τους. Αυτή κρατούσε τα ηνία της επιχείρησης μέχρι και την ημέρα που έφυγε από τη ζωή πλήρης…
Ο ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗΣ Πόσο παράξενα αντρειεύεσαι μιλώντας με τους πεθαμένους, όταν δε φτάνουν πια οι ζωντανοί που σου απομένουν. Γ. Σεφέρης Καθόμουν μες στο παλιό καφενείο, κάτω από ένα άθλιο μοτέλ…
Ο θυρωρός Ξαπλωμένος στο κρεβάτι, ασφαλής μέσα στο μικρό του μεγαλείο, αφουγκραζόταν τις στάλες της βροχής να κάνουν γκέλα στη λαμαρίνα που σκέπαζε τον ακάλυπτο, έξω απ’ το παράθυρο της…
Ο ΦΑΡΟΦΥΛΑΚΑΣ Κάποιοι είπαν πως πέθανε κι άλλοι πως χάθηκε σε μια χώρα μακρινή. Ένας ήξερε μόνο την αλήθεια, πως πήγε κάπου φαροφύλακας. Ο αδερφός του. Όμως κι αυτός, πήρε…
Σαν όνειρο του φάνηκε η επιστροφή στον τόπο καταγωγής του. Σαράντα χρόνια έλειπε από την πόλη που γεννήθηκε. Με το που πάτησε πόδι εκείνο το πρωί στη γενέτειρά του, μια…
O ΜΠΑΡΜΠΕΡΗΣ Αν και ήταν ευκατάστατος, ποτέ δεν του 'χε ζητήσει να έρθει κατ' οίκον να τον κουρέψει. Ήταν η πρώτη φορά που του μήνυσε να 'ρθει στο σπίτι,…
Ο ΤΖΟΚΕΫ Πέρασα έξω απ' την καλύβα σου χθες, στις Τζιτζιφιές, δεν χτύπησα αλλά ήμουν σίγουρη πως δεν ήσουν, γιατί τα παντζούρια ήταν ανοιχτά, όταν είσαι εκεί ξέρω πως πάντα…
Ήταν κόκκινο το απόγευμα, σαν τα χείλη σου, κι η ρόγα σου αλμυρή στην ανάσα του Πουνέντε. Στο ημίφως δεν ξεχωρίζω πια καλά εκείνο το έντονο κόκκινο. Άφησες ανοιχτή την…