Γιάννης Κολοκοτρώνης: Όταν μια παιδική ανάμνηση του Πασχάλη Αγγελίδη γεννά τέχνη

Δούρειος Ίππος Ο Κώστας είχε ένα αλογάκι. ένα κουνιστό αλογάκι, άσπρο, με μεγάλη χαίτη, μαύρα μάτια και χρυσοκόκκινη σέλα. Είχε και χαλινάρια. Εγώ και ο Τάκης κουνούσαμε το αλογάκι με…

0 Comments

Χρ. Δ. Αντωνίου: Η «αορατότητα» του ποιητή ως νέα μορφή αντίστασης.

Συχνά, όσοι κινούμαστε στον χώρο της τέχνης, γινόμαστε μάρτυρες μιας παράδοξης αντιστροφής: η δημόσια εικόνα του δημιουργού, η επικοινωνιακή του δεξιότητα και η παρουσία του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποκτούν…

0 Comments

Γιάννης Κολοκοτρώνης: Οι Μαραθωνοδρόμοι του Αλέξανδρου Παπακωνσταντίνου

Η πρόσφατη σειρά Μαραθωνοδρόμοι του Αλέξανδρου Παπακωνσταντίνου είναι μια νέα θεματική ενότητα  των τροπισμών του, ένας άλλος τρόπος πρωτότυπης οργάνωσης του βλέμματος και της μορφής  μέσω της αναλογικής και της…

1 Comment

Κώστας Ξ. Γιαννόπουλος: Εουτζένιο Μοντάλε, την κιβωτό μου, ω, χαμένοι [!]

«…μια τετραφωνία ισχνών καλαμιών. Η μόνη μουσική που αντέχω.» (Ημερολόγιο του ’71).   «Η ποίηση γίνεται τέχνη τη στιγμή ακριβώς που η τέχνη αμφισβητείται και αναιρείται προς όφελος άλλων ανθρωπίνων…

0 Comments

Βάλτερ Πούχνερ: Η δυνητική δύναμη της σκέψης

Η προσωκρατική φιλοσοφία έχει ήδη θίξει τα βασικά οντολογικά ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης ως σκεπτόμενης οντότητας που διαθέτει συνείδηση και αυτοσυνείδηση. Τα αινιγματικά στην ερμηνεία και πολύσημα σπαράγματα του Ηράκλειτου…

0 Comments

Κωνσταντίνος Μπούρας: «Ράφτης Κυριών» τού Φεϋντώ στο Θέατρο Γκλόρια σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα με διαδραστική αποστασιοποίηση, συνοδεία ζωντανής μουσικής.

Το λεγόμενο «καλογραμμένο έργο» τού Σκριμπ είναι πρότυπο για τη γαλλική δραματουργία μέχρι σχεδόν τη δραματική αποδόμηση και το χαοτικό μεταμοντέρνο, τότε που ξεχάστηκαν οι παλαιές, δοκιμασμένες πανάρχαιες αφηγηματικές τεχνικές…

0 Comments

Δημήτρης Γαβαλάς: Κλασικό και Δομημένο Τοπίο – Ποιητική Διάσταση στον Σεφέρη και τον Ελύτη

Σε συνέχεια του ‘κλασικού και δομημένου κειμένου’ στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση, βλέπουμε εδώ κάτι αντίστοιχο με την ίδια διάκριση: ‘κλασικό και δομημένο τοπίο’. Έτσι, το δίπολο ‘κλασικό – δομημένο’ μπορεί…

0 Comments

Γιάννης Κολοκοτρώνης, Η τέχνη ως «οδοιπορικό». Η διαλεκτική της Έφης Στρούζα για την παράδοση και το σύγχρονο.

Η Έφη Στρούζα, στις δεκαετίες του 1980 και του 1990, υπήρξε μια ξεχωριστή περίπτωση τεχνοκριτικού και επιμελήτριας. Μέσα από τις πολλαπλές ζυμώσεις τις τέχνης εκείνης της περιόδου, κατάφερε να αφήσει…

0 Comments

Κωνσταντίνος Μπούρας: “Αναρχία στο βασίλειο του Σαίξπηρ”, στη νεότευκτη αθηναϊκή θεατρική Σκηνή Brecht-2510 (3ης Σεπτεμβρίου 38 και Στουρνάρη), υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος.

Ηρωικοί οι καλλιτέχνες που επιμένουν να παράγουν Πολιτισμό δυναμιτίζοντας την κυρίαρχη κουλτούρα και υπονομεύοντας την κρατούσα αισθητική. Δεδομένου ότι – όπως είπε ο μεγάλος, ο επιδραστικός φιλόσοφος Αριστοτέλης – Ηθική…

0 Comments

Ανθούλα Δανιήλ: Ο Σαββόπουλος της καρδιάς μας

Η ρήση του Γιώργου Σεφέρη ότι «ένα έργο, εκτός από τις ουσιαστικές αρετές του, οδηγεί ακόμα και πολιτικά, πολύ καλύτερα από ένα σωρό δημόσιους ρήτορες», βρίσκει την επαλήθευσή της στην…

0 Comments

Βάλτερ Πούχνερ:  Η ποίηση της γλώσσας και η ποίηση της ζωής

 Η ποίηση της γλώσσας και η ποίηση της ζωής   Η ποίηση είναι ένα γλωσσικό φαινόμενο. Αυτονόητο. Είναι τρόπον τινά μια υπέρβαση της επικοινωνιακής λειτουργικότητας της γλώσσας, που αυτονομείται και…

0 Comments

Λένη Ζάχαρη: 28η Οκτωβρίου 1940, το Έπος που έγινε Εθνική Γιορτή.

ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ… Το καλοκαίρι του 1940 είχε περάσει αφήνοντας πίσω του μια βαριά, δραματική διάθεση. Ο εορτασμός του Δεκαπενταύγουστου είχε επισκιαστεί από την τραγωδία του τορπιλισμού της «Έλλης» και…

0 Comments