(Αφιερωμένο σε έναν μοναχικό άνθρωπο, που αναζητούσε την ανθρώπινη παρουσία) Ξαφνικά, άνοιξε διάπλατα η πόρτα του καταστήματος και τον είδε να μπαίνει… Ήταν ένας άντρας ψηλός, ατημέλητος με μακρύ…
Στο πλήθος «Η καταδίκη είναι σίγουρη, αλλά έχετε δύο επιλογές: μπορείτε να διαλέξετε τον άμεσο θάνατο είτε την διαπόμπευση από τον όχλο. Σε κάθε περίπτωση η επιλογή θα είναι…
Επιτέλους άνοιξη! 25η Μάρτη κι είχε τα γενέθλιά της. Στη ζέστη του μεσημεριού ετοίμαζε δείπνο γι’ αυτήv και τον Γρηγόρη Σάμσα. Ήταν ο ήρωάς της από τα εφηβικά της χρόνια…
Όλοι οι χωριανοί είναι μαζεμένοι στης ανεψιάς μου το σπίτι. Μόνο εγώ δεν επήγα απόψε να της ευχηθώ να ‘ναι καλορίζικος ο γιος που γέννησε χτες βράδυ. Ήρθε και με…
Είχε αποφασίσει, αστόχαστα, ταξίδι στην Εσπερία. Μόνη της. Εκείνος ήθελε να περπατά με τον δικό του προσωπικό τρόπο τους τόπους και χώρους που είχε ονειρευτεί καθισμένος στην αγαπημένη του πολυθρόνα μ’…
Κι όμως η Μπέτυ τον είχε τότε ερωτευτεί. Ήταν η πρώτη της αγάπη· ο Πάρης. Μαζί του ονειρεύτηκε τη ζωή της, αυτός ήταν που την πολιόρκησε. Πριν, δοσμένη στα φοιτητικά…
Η ντουλάπα της ήτανε γεμάτη γραβάτες που μάζευε χρόνια. Πολύχρωμες, μονόχρωμες, πουά και με γεωμετρικά σχέδια κρέμονταν σαν ισχνά γδαρμένα ζώα. Τις χάιδευε κάθε βράδυ κι ένιωθε στην παλάμη της…
Και τότε χτύπησε το σφυρί κι ακούστηκε ο τελεσίδικος ήχος. Κι όλοι, όσοι κρατούσαν την ιαχή της νίκης ανάμεσα στα δόντια, στέναξαν. Κι απίθωσαν τα σπαθιά· και λυπήθηκαν. Και ήταν…
- Ε μωρό! Θες να σου δείξω μέχρι πού φτάνει το καλώδιo μου? - Έλεος! Ποια καλώδια βρε καημένε! Λες και δεν είναι όλα ασύρματα εδώ και χρόνια... Έχεις και…
Είμαι ο Χρήστος Δημητρίου, ψυχίατρος, ιδιοκτήτης και διευθυντής ψυχιατρικής κλινικής στα προάστια μιας μεγαλούπολης. Από το παράθυρο του γραφείου μου αγναντεύω τον μεγάλο κήπο. Το τέλος του απογευματινού επισκεπτηρίου πλησιάζει,…
Ο κύριος Μ. αποχαιρετά τους καλεσμένους του. Κλείνει το παράθυρο του σαλονιού, βγάζει το καπέλο του και αποτραβιέται στα ενδότερα. Το παγωμένο τσάι μένει στα φλιτζάνια και το καπάκι της…
Πονούσα φριχτά όταν σκίστηκα στα δυο κι ήταν η ώρα να γεννηθώ. Υγρά. Κάτω από σάπια χόρτα και φύλλα νεκρά. Οι νύχτες μίκραιναν, ξυπνούσε το χώμα, το κρύο μαλάκωνε κάπως.…
