Γεωργία Κακούρου – Χρόνη: 28η Οκτωβρίου
Τον πατέρα τον γιορτάζαμε την 28η Οκτωβρίου. Γιορτάζαμε την ονομαστική του εορτή. «Δημοσθένης, είναι αρχαίο ελληνικό όνομα», έλεγε ο πατέρας, «δεν έχω καμιά δουλειά να γιορτάζω με τον Άγιο Δημήτριο»…
Τον πατέρα τον γιορτάζαμε την 28η Οκτωβρίου. Γιορτάζαμε την ονομαστική του εορτή. «Δημοσθένης, είναι αρχαίο ελληνικό όνομα», έλεγε ο πατέρας, «δεν έχω καμιά δουλειά να γιορτάζω με τον Άγιο Δημήτριο»…
Τους είδα με την άκρη του ματιού, ανεβαίνοντας με τη μηχανή στην καθημερινή διαδρομή για το βουνό και το βλέμμα μου παγιδεύτηκε ακαριαία. Στην πραγματικότητα ήταν ο ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα…
Μακρόστενη η σκιά της αντανακλάται στο βρεμένο πεζοδρόμιο, σκιά μεγεθυμένη από ριπές αστραπών και εκτυφλωτικά φώτα αυτοκινήτων. Σκιά ασκεπής, εκτεθειμένη στο έλεος της βροχής αναζητά σκέπαστρο προστασίας. Περίτεχνη μεταλλική πόρτα…
Η βόλτα σχεδιαζόταν πολύ καιρό. Τους είχαν μιλήσει για το ορεινό χωριό με την εκπληκτική θέα στο Αιγαίο, με το δρυόδασος να το περιβάλλει, με τα αγριογουρουνάκια να διασχίζουν τον…
Στον Ν. Κ. Δύο πεύκα. Στη Νικήτη Χαλκιδικής. Το πρώτο, μάλλον αυτοφυές, στέκει έξω από τον φράχτη ενός εξοχικού. Μπροστά του πέντε μέτρα άμμος. Στη σκιά του μπορεί…
Πρώτος έφυγε ο πατέρας μου. Καθώς όμως πέθανε η μάνα μου, όλα τελείωσαν και η ζωή μου πήρε άλλη στροφή. Το σώμα μου ήταν τρομοκρατημένο από την απώλεια. Έπρεπε να…
Το όνομα μου είναι Τζόναθαν. Η μητέρα με φώναζε Τζο. Όλη την μέρα ήταν σκυμμένη πάνω από το καλάθι με τα χρωματιστά νήματα και έπλεκε για μένα ζακέτες, σκουφιά, κασκόλ.…
ΟΛΟΣΩΜΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ Πονώ όλο μου το σώμα τα πόδια μου δεν τα νιώθω καθόλου. Τι έγινε; Θυμάμαι να δίνω εντολή στο λοχία Γιώργο να οδηγήσει το λόχο πίσω από…
Ήταν μια υπαίθρια στιγμή ευδαιμονίας. Στο ανοιξιάτικο μεσημεριανό φως, σε αυτό το ιδιαίτερο εστιατόριο με θέα τον φοβερό βράχο της Ακρόπολης, ενώ υψώναμε και οι τέσσερις τα…
Τα πιο όμορφα μάτια τα είχε η γιαγιά μας. Μεγάλα μαύρα μάτια, ολοστρόγγυλα, σοφά μάτια, πίσω από τα γυαλιά, όταν έπλεκε τις κάλτσες μας με τέσσερις(!) βελόνες και όταν διάβαζε.…
Το σπίτι μύριζε λιβάνι. Η Κατίνα στεκόταν ώρες ολόκληρες μ’ ένα κερί αναμμένο μπροστά στην εικόνα. - Κάνε, Παναγιά μου το θαύμα σου. Να, εδώ το έχω... και κούναγε τον…
Χήρεψε σχετικά νέος. Έμεινε μόνος και κακομοίρης, να κουτσομαγειρεύει καμιά φορά, αλλά κυρίως να τρώει στην ταβέρνα-καφενείο στο λιμανάκι, μαζί με άλλους καναδυό μαγκούφηδες ή περαστικούς και μαζί με όλους…