Στο σπίτι του Κόλια    Απλά τράβηξαν το μάρμαρο. Έπειτα σιωπή, σαν όλα προς στιγμή να βουβάθηκαν. Ένας λυγμός και μετά το σύννεφο άφησε βροχή. Περπατούσαμε μόνοι. Η απόσταση από…

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ  Η Ασμίκ στέκεται πάνω από τον νεροχύτη πίσω από το παράθυρο. Τα άσπρα κάγκελα του παραθύρου της κόβουν τον ορίζοντα, αλλά δεν την πειράζει. Ανοίγει τη βρύση του νεροχύτη…

‘ΘΑ ΜΕΙΝΩ…’ ΜΟΝΟ ΛΕΕΙ.     Μέρα σημαδιακή για την ανθρωπότητα.  Ίσως και για κείνη -για άλλους, όμως, λόγους που η ίδια αγνοεί… Ακόμη. Είκοσι του Ιούλη του 1969, λοιπόν,…

ΣΑΝ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ     Σκέφτομαι σοβαρά να μην ξαναγυρίσω. Ίσως είναι το τελευταίο μου γράμμα. Μ’ έχει τσακίσει αυτό το πηγαινέλα. Έχω κοπεί στα δυο να μετακομίζω κάθε  εξάμηνο. Μόλις…

ΠΡΏΤΑ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΕ κάτι υγρό να μουσκεύει το κούτελό του. Κι ανοιγόκλεισε τα βλέφαρα και είδε τη μουσούδα του Ραστ με τη γλώσσα κρεμασμένη πάνω από το πρόσωπό του. Η ανάσα…

ΚΡΕΜ ΚΑΡΑΜΕΛΕ Κάθε Αύγουστο, απαραιτήτως, κατέβαινε στον Καϊάφα για τα θερμά του μπάνια. Έμενε πάντα στο Γεράνιο, το πιο αριστοκρατικό από τα άλλα δύο ξενοδοχεία, Ολυμπία και Αρήνη. Ήταν μια…

ΧΙΟΝΙ ΕΙΝΑΙ… Το έλεγαν τα δελτία μέρες τώρα και είχαμε προετοιμαστεί. Με τη συνήθη αμφισβήτηση βέβαια «σιγά, βρε παιδί μου, όλο την καταστροφή φέρνουν! Εντάξει, μια κακοκαιρία είναι, να έρθει…

ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΟΥΚ ΕΧΩ... Τίποτα δεν είναι όπως πριν κι οι ήχοι βομβαρδίζουν το κενό ανάμεσα στα λόγια και στα έργα. Αθυρόστομα παιδιά, ενήλικα από χρόνους πολλούς, πληγώνουν τ' αυτιά και…

ΜΕΙΝΕ Παρασκευή ήταν που άλλαξε ο χρόνος και ήταν μόνος. Βέβαια, όλοι -ή σχεδόν όλοι- ήταν μόνοι, στο σπίτι τους, μπροστά στην οθόνη να αναπολούν μνήμες αφής, επαφής, τη θέρμη…

                                                            …

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΣΦΙΓΓΑΣ    Το τέρας….                                  Στην πόλη ψιθυρίζουν…. Πως είμαι άσχημη, μοχθηρή,…