Κρέατα που φυτρώνουν. Ο πόνος δεν αντέχεται. Η Τρέλα. Η ψυχή σκάβει λαγούμια Σκουλήκι εργασιομανές Που θα μεταμορφωθεί σε Πεταλούδα Άπαξ και έρθει σε επαφή με Το Φώς. * Φθινοπωρινάνοιξη.…
ΔΡΟΜΕΑΣ Στον Κώστα Βαρώτσο Από πού έρχεσαι ταξιδιώτη; Χώρος και χρόνος το κενό. Πρέπει να το γεμίσεις. Υποτροπιάζουσα αυταπάτη. Θαρρείς κι εσύ πως θα πετύχεις; Είσαι ολόγυμνος στο Καρέ του…
Kλίμακα Τα πάνω κάτω Τα μέσα (κάποια έστω) έξω Τα έξω (κάποια έστω) μέσα Εσωτερικό μονοπάτι τύπου «Ξενωθώμεν του κόσμου» Σκαλοπάτι (άλλο ένα) για εξέλιξη Ψίθυροι κεκαλυμμένης καταλαλιάς σαν…
για τη παύση, χρησιμοποιώ την αποτελεσματική μέθοδο της τομής έτσι κόβω κάθε ταχύτητα έτσι έμαθα να εξαφανίζω τις πρωτεύουσες [ όλοι είναι κουρασμένοι ] κλείνω το φως του τρένου […
(Σχόλια για μια παράξενη διαμονή σ’ έναν παράξενο κόσμο όπου συμβαίνουν παράξενα πράγματα) * Tα μυστικά του μεγαλείου στις αρχές ανιχνεύονται. * Ο πρώτος λόγος προβλέψιμος ο…
ΟΙ ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ ΤΟΥ KAMPHAENG PHET Κομψά βραχιόλια και χαλκάδες θαυμαστοί μα και κοσμήματα, καλαίσθητα στολίδια φέρουν χρυσά στα πόδια δακτυλίδια στην προβοσκίδα μία μπέρτα σκαλιστή. Το καμπανόσχημο τσεντί περιφρουρούνε με…
Προσευχή Αφιερώνω τον εαυτό μου θυμίαμα Στο Ναό του Ανεσπέρου Φωτός. Αναλίσκομαι θυσία Στο Αλεξίκακο Λευκό Φως Εκείνο που δεν αντέχουν να αντικρύσουν Ανθρώπινοι Οφθαλμοί, Εκείνο που πολλαπλασιάζει τις…
Κι ήρθε ένα βράδυ το Φθινόπωρο, αθόρυβα κι αλαφροπάτητα, αργά τη νύχτα που όλοι κοιμούνταν και ζωγράφισε την απέναντι την άχαρη τη μάντρα . Όλη τη νύχτα ζωγράφιζε . Και…
(Σχόλια για μια παράξενη διαμονή σ’ έναν παράξενο κόσμο όπου συμβαίνουν παράξενα πράγματα) * Παννυχίδας ο βυθός άκου, μόνο ο σφυγμός ο μηχανισμός των σκέψεων η φαντασία ζωγραφίζει…
Τη μέρα που ράγισα. Στάθηκα μπροστά σ’ ένα ποίημα. Μέσα σε μια τεράστια αυγουλιέρα από σκιά και φως, οι λέξεις του χόρευαν στον άνεμο, ρευστές και αόριστες. Δεν…
Προβολείς, στον κόσμο του φαίνεσθαι, άναψαν κι απόψε τα φώτα στραμμένα πάνω σου, αυτό δεν θέλεις; Τι κι αν ο εαυτός σου ουρλιάζει για λίγη περισυλλογή, εσύ ζεις για το…
ΣΤΑ ΚΡΑΣΠΕΔΑ ΤΟΥ ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΥ Σαν ευωδιά που σκόρπισε ανθών χαθήκαν οι δικοί μου, τι οδύνη τίποτε τώρα πια δεν έχει μείνει <<μήτε σκιές δεν είμεθα σκιών>>* Στις όχθες ζευγαρώνουν…
