Προβολείς,
στον κόσμο του φαίνεσθαι,
άναψαν κι απόψε
τα φώτα στραμμένα πάνω σου,
αυτό δεν θέλεις;
Τι κι αν ο εαυτός σου ουρλιάζει
για λίγη περισυλλογή,
εσύ ζεις για το χειροκρότημα
διεκδικείς τη σκηνή,
πλησιάζεις, ανεβαίνεις
ας μην έχεις κάτι ουσιώδες να πεις
υπάρχει πλήθος,
συνήθως ομοειδές…
Χαϊδεύεις το είδωλό σου,
τού φόρεσες ωραίο χαμόγελο,
έτσι νομίζεις,
τού έδωσες ρόλους,
πολλούς να μη βαρεθεί
το κοινό,
αυτό που στη φαντασία σου έφτιαξες.
Αγαπάς, μα δεν θυσιάζεσαι,
αλλάζεις την υποκρισία
σαν εσώρουχο.
τα τριαντάφυλλα και η συνείδηση
έχουν αγκάθια,
να ξέρεις.
Μιλάς,
τα ξέρεις όλα, μόνο εσύ,
κολλάς ένα «μου» σε λέξεις
και ονόματα,
είναι κανόνας,
διδάσκεται κυρίως από τηλεοράσεως
οικειότητα, τύπου «μου»
έτσι σε θέλουν τα μέσα
λες και ένα «μου» μπορεί να σε σώσει,
λες και χωράει όλο το σύμπαν
σε μια μικρή κτητική αντωνυμία.
Μιλάς,
βεβηλώνεις την αλήθεια,
μετρώντας «likes»
την πραγματικότητα
απαριθμώντας «followers»,
σε βλέπω
μέσα από οθόνες,
πίσω από εικόνες που τρέμουν,
μηρυκάζεις φθόνο και ζήλεια,
ειρωνεύεσαι το διαφορετικό,
ψάχνεις να χωρέσεις
εκεί που μόνο ο σκοτεινός εαυτός σου,
μπορεί.
Μιλάς,
όχι γιατί έχεις κάτι να πεις,
όχι, για να μη χαθείς, μιλάς…
Η μέσα φωνή
στο αθόρυβο, να μην ενοχλεί,
η ψυχή κάνει «scroll»
σαν να ψάχνει το επόμενο θύμα.
Κοιτάζεις.
Φυσικά όχι για να δεις,
μα για να δουν ότι κοιτάζεις,
βλέπεις δεν έμαθες
πως όσο περισσότερο φαίνεσαι,
τόσο λιγότερο είσαι.
Ψάχνεις να υπάρξεις
με lifting και botox,
μέσα από καθρέφτες,
ξεθωριάζεις,
γίνεσαι αντανάκλαση
ενός βλέμματος
που δεν θυμάται πια
ποιον εαυτό
αντέχει να κοιτάξει κατάματα.
Νομίζεις εμπνέεις, είσαι πρότυπο
μα όχι, ούτε και αυτό,
απλώς δεν μπορείς
να είσαι αθέατη,
ναι όσο η ευαισθησία
βρίσκεται σε κώμα
και το θράσος σου κρύβει ενοχές
θα βαυκαλίζεσαι στην ίδια πλάνη.
Ξέρεις, κανείς προβολέας δεν είναι ήλιος.
Δεν στάθηκες με ειλικρίνεια
απέναντι στον κόσμο,
γυμνή, ανώριμη,
άδεια,
δεν μέτρησες τον πόνο
σε πυρωμένα δάχτυλα
ούτε το παράπονο
στους χτύπους της καρδιάς.
Σπουδαία, στα όνειρα,
μεγάλα λόγια,
τα πίστεψες, μόνο εσύ,
τον πουλάς, τον εαυτό σου,
μιμείσαι συμπεριφορές,
τολμάς να κόπτεσαι
για αλήθεια,
εσύ, με τα προσεκτικά
κατασκευασμένα ψέματα,
εσύ, που δεν πέρασες ποτέ
από το κατώφλι της ντροπής,
εσύ, που δεν έφτυσες αίμα
για να καταλάβεις
τι σημαίνει
να είσαι μάνα αφοσιωμένη
χωρίς ανταλλάγματα,
να μετράς απώλειες,
γυναίκα της προσφοράς,
να σε έχει γεννήσει η καταιγίδα
και να μένεις άνθρωπος,
εσύ, που δείχνεις ευαισθησία
για το θεαθήναι,
κατά περίπτωση,
που ζεις, ναι,
αλλά μόνο όταν γίνεσαι θέαμα.
Αρνείσαι τις μικρές χαρές,
φοβάσαι τους φίλους
έχεις όμως κάποιους, άσπονδους,
τους δικούς σου,
αποστασιοποιείσαι από την οικογένεια
τη δική σου οικογένεια,
μη σού χαλάσει την καριέρα,
σκοτώνεις τον εαυτό σου
κάθε μέρα, κάθε νύχτα
για να ζήσει
η επίπλαστη εικόνα του.
Ζεις μέσα σε ρόλους,
επιμένεις
να τους πουλάς,
ζήτω η στρατιά του μικρού εαυτού,
ζήτω το τίποτα,
που νομίζει ξέρει να παρασύρει.
Εγώ;
Εγώ δεν θέλω να σε σώσω.
Ούτε θα σε ακολουθήσω.
Σωπαίνω,
περιμένω πότε θα πέσεις
από το βάθρο σου
όχι για να σε κρίνω,
αλλά για να δεις πόσο μόνη είσαι
όταν δεν πέφτουν πάνω σου
οι προβολείς,
χάνεσαι
σε ερημιά πολυτελείας.
Είσαι η τρελή φωτογράφος
της δικής σου μόνο ύπαρξης,
φωτίζεις με μανία το κενό,
το ντύνεις με σκιές
το φορτώνεις με χρώμα,
το αδιάφορο το βαφτίζεις ιδανικό,
όμως, πίσω απ’ τον φακό,
σε μια γωνιά
που δεν τολμάς ν’ αντικρύσεις,
ένα παιδί περιμένει
μάτια γεμάτα απορία.
Δεν βλέπεις μέσα σου
δεν έχεις τίποτα,
τι κρίμα,
θησαυρίζεις ψεύτικες εικόνες
του πώς θα ήθελες να είσαι
κι όμως, είναι πιο τίμια
μια πραγματική κόλαση
από έναν φανταστικό παράδεισο.
