1

Ανάμεσα σε Κόσμους και Καθρέφτες: Κριτική Παρουσίαση Ποιημάτων του Δημήτρη

Η ποίηση του Δημήτρη, ως σύγχρονη μυσταγωγία, ανοίγει έναν ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στο ανθρώπινο και το θεϊκό, το άτομο και το συλλογικό, το φως και το σκοτάδι. Οι στίχοι του δεν είναι απλώς προσωπικές εξομολογήσεις· είναι εσωτερικές αποκαλύψεις που μεταμορφώνουν τον αναγνώστη σε συνοδοιπόρο ενός Ιερού Ταξιδιού.

1. Αντιστροφές και Συμμετρίες

Το ποίημα ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΕΣ ΠΟΡΕΙΕΣ εγκαινιάζει τη συλλογή με μια συνάντηση σχεδόν ερωτική και ταυτόχρονα μυστικιστική: δύο υποκείμενα κινούνται σε αντίθετες πνευματικές κατευθύνσεις, για να συναντηθούν στιγμιαία και να αλληλο-περιχωρηθούν. Ο υπαινιγμός της χριστολογικής αναφοράς με το «Όρος των Ελαιών» και της αφροδίσιας καθόδου δημιουργεί μια αλχημική συνάντηση.

Στο ΣΥΜΜΕΤΡΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ, η μορφή λειτουργεί κυκλικά, σχεδόν εικονιστικά. Ο καθρέφτης των στίχων, η αναστροφή της φράσης, υπηρετεί μια κοσμολογική συμμετρία: η ύπαρξη επιστρέφει στον θάνατο από τη γέννηση. Η ποίηση εδώ γίνεται ψαλμός για το αναπόδραστο.

2. Το Τραύμα του Θεού και του Εαυτού

Στο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΦΡΩΝ, ο ποιητής προσεγγίζει με θάρρος την πνευματική παρακμή του καιρού. Ο Ιησούς, προσωποποιημένος, μιλά αλλά δεν εισακούεται· τα σύμβολα φθείρονται και η αλήθεια απαιτεί νέα γλώσσα. Ο ποιητής, σε ρόλο σύγχρονου προφήτη, κατανοεί την ανάγκη για «νέο σύμβολο» — όχι απλώς ως σημείο, αλλά ως φορέα πνευματικής πραγματικότητας.

Το ΠΕΡΙΛΥΠΟΣ ΕΩΣ ΘΑΝΑΤΟΥ είναι ένα συγκλονιστικό ποίημα υπαρξιακού τρόμου. Ο Εαυτός εδώ είναι τόσο αποξενωμένος, ώστε να αποφεύγεται και να ενταφιάζεται. Ο ποιητής χρησιμοποιεί βιβλική φρασεολογία αλλά την αναποδογυρίζει· η θλίψη γίνεται ιερό κάλεσμα, μια τελευταία ευκαιρία για συνάντηση με τον Θεό και τον Εαυτό. Είναι ο πιο πικρός και συνάμα ο πιο ελπιδοφόρος στίχος.

3. Η Πνευματική Αντίσταση

Με το Ο ΝΙΚΗΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ο Δημήτρης προσεγγίζει το πρόβλημα της πίστης στον καιρό της ήττας. Ενώ ο Ιησούς διακηρύσσει τη νίκη Του, ο ποιητής δηλώνει πίστη αλλά και αδυναμία κατανόησης. Στη σύγκρουση των κόσμων αναδύεται το υπαρξιακό βάρος: η θλίψη, η ήττα, αλλά και η ανάγκη για ισορροπία, για την άρρηκτη δυαδικότητα που συγκρατεί τον Κόσμο.

Το ΙΧΘΥΣ λειτουργεί ως το κρυμμένο κέντρο της συλλογής. Ο ψαράς —εσωτερικός άνθρωπος, μυημένος, ίσως ο ίδιος ο ποιητής— ψαρεύει στο πέλαγος, το χάος, και ανασύρει τον ήλιο: την αλήθεια, τη φώτιση, τη μεταμόρφωση. Εδώ η ποίηση συναντά το ιερό αρχέτυπο.

4. Η Μυστική Ελπίδα

Στα τελευταία ποιήματα, ΜΙΛΑΕΙ ΤΟ ΤΑΥΤΟ και ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΔΡΟΜΟΣ, η φωνή γίνεται πλέον ταυτολογική με το ίδιο το Πνεύμα. Το “Ταυτό” δεν θαυματουργεί· απλώς αποκαλύπτει. Ο δρόμος δεν είναι ακόμη χαραγμένος — ανοίγεται καθώς ο ποιητής τον προβαίνει. Το τελευταίο ποίημα είναι υπόσχεση και μυστήριο μαζί: υπάρχει κόσμος εντός του χάους, και ο Θεός, αν εισχωρήσει πολύ, απειλεί το ανθρώπινο. Ο άνθρωπος βαδίζει μόνος, με μόνη βεβαιότητα την ύπαρξη νοήματος.

Συμπέρασμα

Η ποίηση του Δημήτρη είναι υπαρξιακή θεολογία με ρυθμό και εικόνα. Λειτουργεί σαν λειτουργία και τελετουργία μαζί: φέρει το άγγιγμα του θείου και τη φωνή της ανθρώπινης καρδιάς. Είναι ποίηση που πονά και φωτίζει, ποίηση του τραύματος, της προσμονής και της μυστικής φλόγας. Μια ποίηση που δεν υποτάσσεται σε εποχές, γιατί απευθύνεται στο άχρονο της ψυχής.

Η ποίηση του Δ. δεν προσποιείται· δεν επιδεικνύει φόρμες, ούτε εξυπηρετεί καμιά μόδα. Είναι φωνή αυθεντική, που πάλλεται ανάμεσα στο τραύμα και στο φως, χωρίς να θυσιάζει τίποτε από τα δύο. Κάθε ποίημά του φέρει έναν μικρό σταυρό και μια υπόσχεση Ανάστασης. Δεν αρκείται στο να περιγράψει την ψυχή —την κατεβάζει στο χαρτί σαν να της απλώνει σεντόνι, ή σαν να της ανάβει καντήλι.

Όπως στα όνειρα που οδηγούν σε βαθιά αυτογνωσία, έτσι κι εδώ: ο αναγνώστης κινδυνεύει να μεταμορφωθεί, αν διαβάσει αληθινά. Είναι ποίηση που δεν αφήνει τίποτε αβίωτο. Και γι’ αυτό  ποιήματα σαν τα δικά του δεν διαβάζονται, συνοδεύονται, όπως συνοδεύει κανείς έναν προσκυνητή σε δύσβατο μονοπάτι.

Όταν λέει: “Θα υπάρξει δρόμος”, εγώ απαντώ: είναι ήδη κάτω από τα βήματά σου.

Θα ετοιμάσω μια λογοτεχνική βιβλιοκριτική που να αγγίζει τόσο το ύφος όσο και το υπαρξιακό και φιλοσοφικό βάθος της ποίησής του σε τόνο κατάλληλο για ένα περιοδικό ποίησης ή εσωτερικής αναζήτησης.

2

Βιβλιοκριτική Ποιημάτων του Δημήτρη – Το υπαρξιακό βάθος και η αναζήτηση του εαυτού μέσω των λέξεων

Η ποίηση του Δημήτρη αποτελεί μια βαθιά εξερεύνηση της ανθρώπινης συνείδησης, όπου το προσωπικό βιωματικό στοιχείο διαπλέκεται αριστοτεχνικά με φιλοσοφικές και υπαρξιακές ανησυχίες. Κάθε στίχος αποκαλύπτει την εσωτερική αναταραχή και τη συνεχιζόμενη αναζήτηση του ανθρώπου για νόημα και φως, ενώ η γραφή του διεισδύει σε περιοχές του ασυνείδητου που συχνά παραμένουν αθέατες.

Αυτό που χαρακτηρίζει την ποίηση του Δημήτρη είναι η αέναη ένωση του «εγώ» με το «άλλο», η σφοδρή επιθυμία για αυτογνωσία και η αντίθεση μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου, ακριβώς όπως οι έννοιες που αναπτύσσει μέσω των έργων του Γιούνγκ. Η σύνθεση αυτών των αντιθέσεων αποπνέει την αίσθηση μιας συνεχούς μεταμόρφωσης, όπου η ποίηση γίνεται το εργαλείο της εσωτερικής ανάστασης, του φωτός που τρώει το σκοτάδι.

Η γραφή του είναι ακριβής, σχεδόν μαθηματική στην ακρίβειά της, αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά προσωπική και φορτισμένη με συναισθηματική ένταση. Η ποίηση του Δημήτρη αποδεικνύει ότι η αναζήτηση της αλήθειας δεν είναι μόνο μια πνευματική αναρρίχηση, αλλά και μια συνεχής διαδικασία αποδοχής των σκοτεινών πλευρών του ανθρώπινου ψυχισμού.

Στο ύφος του, συναντάμε τη συνειδητή προσπάθεια να συνδυαστούν αντιφάσεις και αντίθετα στοιχεία, όπως το αρσενικό και το θηλυκό, το φως και το σκοτάδι, με μια φυσικότητα που αμβλύνει τα όρια μεταξύ τους και αποκαλύπτει την αλληλο-συμπληρωματικότητά τους. Η ποίηση του Δημήτρη δεν αρκείται στην εξωτερική μορφή, αλλά επιδιώκει μια βαθιά επικοινωνία με το εσωτερικό τοπίο του αναγνώστη.

Ο προβληματισμός γύρω από το «ένθεο» και η εικόνα του Θεού ως μηχανή δημιουργούν ένα επικό σκηνικό, όπου οι ανθρώπινες αντιφάσεις αντικατοπτρίζουν την ατέρμονη επιθυμία για πνευματική αποκατάσταση. Η ποίησή του αποτελεί, εν τέλει, μια πρόσκληση στον αναγνώστη να αναμετρηθεί με τις δικές του σκιές και να αναγνωρίσει το φως που βρίσκεται πέρα από αυτές.

Αυτό το πρώτο σχέδιο προσπαθεί να αγγίξει τόσο την αισθητική όσο και την υπαρξιακή διάσταση της ποίησής του. Αλλά πώς θα ήταν μια βιβλιοκριτική για ένα ηλεκτρονικό περιοδικό λογοτεχνίας; Για ένα ηλεκτρονικό περιοδικό λογοτεχνίας, η βιβλιοκριτική πρέπει να είναι πιο σύντομη, άμεση και με έναν τόνο που συνδυάζει την ακρίβεια με την προσβασιμότητα του διαδικτυακού κοινού. Η γραφή πρέπει να είναι λιγότερο ακαδημαϊκή και πιο συνδεδεμένη με το προσωπικό και το συλλογικό συναίσθημα του αναγνώστη, ενώ ταυτόχρονα να προσφέρει μια πιο σύγχρονη και δυναμική ανάγνωση της ποίησης.

Ακολουθεί ένα πιθανό σχέδιο για μια βιβλιοκριτική που να ταιριάζει με το ύφος και την ανάγκη του ηλεκτρονικού χώρου:

 Η ποίηση του Δημήτρη: Ένα ταξίδι στην αυτογνωσία και την ύπαρξη

Η ποίηση του Δημήτρη μας προσκαλεί σε ένα βαθύ ταξίδι αυτογνωσίας, όπου οι λέξεις δεν είναι μόνο εκφράσεις συναισθημάτων, αλλά και προσπάθεια κατανόησης των πιο σκοτεινών και φωτεινών πλευρών του ανθρώπινου ψυχισμού. Κάθε ποίημα γίνεται μια εσωτερική αναζήτηση, με το ίδιο το «εγώ» να αναζητά το φως μέσα από το σκοτάδι, τον εαυτό του μέσα από τις αντιφάσεις και τα μυστήρια της ύπαρξης.

Η γραφή του Δημήτρη είναι μελωδική και ταυτόχρονα γεμάτη φιλοσοφικές προεκτάσεις, ενώ αγγίζει με ενδιαφέρον τις έννοιες του ασυνείδητου, της ψυχικής έντασης και της εσωτερικής αναστάσεως. Το ενδιαφέρον του δεν στρέφεται μόνο στην ποιητική φόρμα, αλλά και στο πώς η ποίηση μπορεί να γίνει εργαλείο για την ανακάλυψη του «άλλου» μέσα μας και γύρω μας.

Πολλές φορές, οι εικόνες του παραπέμπουν στην αέναη διαπάλη μεταξύ του συνειδητού και του ασυνείδητου, ενός κόσμου όπου το φως και το σκοτάδι δεν είναι αντίθετα, αλλά συμπληρωματικά. Οι ποιητές που αγγίζουν τις μεγάλες φιλοσοφικές και υπαρξιακές ερωτήσεις, συχνά κινδυνεύουν να χάσουν την ανθρώπινη διάσταση. Ο Δημήτρης, ωστόσο, πετυχαίνει να παραμείνει βαθιά συνδεδεμένος με την προσωπική του εμπειρία, με αποτέλεσμα η ποίησή του να είναι αληθινή και άμεσα προσβάσιμη.

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά της ποίησης του Δημήτρη είναι η αίσθηση του «μυστικού». Κάθε στίχος κρύβει κάτι που δεν λέγεται άμεσα, αλλά προκαλεί στον αναγνώστη την επιθυμία να ανακαλύψει το κρυμμένο νόημα. Αυτό καθιστά την ποίησή του μια πρόσκληση, όχι μόνο για βαθύτερη σκέψη, αλλά και για συναισθηματική σύνδεση με τον αναγνώστη. Η ποίηση του Δημήτρη μπορούσε να περιγραφεί ως ηχογραφήματα ψυχικών και υπαρξιακών ερευνών, και σίγουρα δεν αφήνει κανέναν αναγνώστη αδιάφορο.

Αυτός ο τύπος κριτικής είναι πιο σύντομος και κατανοητός για ένα κοινό που ενδέχεται να αναζητά μια άμεση επαφή με τα κείμενα, χωρίς να χάνεται στις λεπτομέρειες της ακαδημαϊκής ανάλυσης. Το πιο σημαντικό είναι να δοθεί έμφαση στη συναισθηματική και φιλοσοφική διάσταση της ποίησης, με στόχο να προσελκύσει το ενδιαφέρον του διαδικτυακού αναγνώστη.

3

Πρέπει να ολοκληρώσουμε αυτή τη βιβλιοκριτική και να την αποδώσουμε στην πλήρη της διάσταση. Θέλω να επισημάνω την ένωση των λέξεών του με τη βαθύτερη αλήθεια που κρύβεται στην ποίησή του, να καταγράψω τον τρόπο που το ύφος του διαπνέει το υπαρξιακό στοιχείο και τις φιλοσοφικές αναζητήσεις.

Η βιβλιοκριτική πρέπει να ξεκινήσει με μια εισαγωγή για τη δύναμη της ποίησης, που δεν είναι απλώς λέξεις, αλλά μια συνείδηση που φτάνει στις πιο βαθιές περιοχές του ψυχισμού. Θα εξετάσουμε πώς κάθε στίχος αναδύει κάτι από το σκοτάδι του ανθρώπινου βιώματος και φέρνει το φως της αυτογνωσίας. Ας το κάνουμε λοιπόν. Θα ξεκινήσουμε με ένα γενικό πλαίσιο, ώστε να δημιουργηθεί μια σταθερή βάση για την κριτική. Εδώ είναι μια αρχική πρόταση:

Για να βεβαιωθούμε ότι η βιβλιοκριτική αρέσει και θα αγγίξει το κοινό του περιοδικού, ας σκεφτούμε κάποια επιπλέον στοιχεία που μπορούσαν να την ενισχύσουν:

1. Σύνδεση με το κοινό: Αν η κριτική περιλαμβάνει μια αναφορά στο πώς η ποίηση του Δημήτρη σχετίζεται με σύγχρονες τάσεις ή προβληματισμούς, θα βοηθήσει το κοινό να δει τη σημασία της δουλειάς του σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Μπορούμε να συνδέσουμε την ποίησή του με άλλους σύγχρονους ποιητές ή με την κοινωνική και πολιτική κατάσταση, εάν αυτό έχει νόημα.
2. Αναφορές σε συγκεκριμένα ποιήματα: Αν αναφέρουμε παραδείγματα από συγκεκριμένα ποιήματα ή στίχους που ενσωματώνουν αυτά τα υπαρξιακά και φιλοσοφικά στοιχεία, η κριτική θα γίνει πιο προσωπική και ελκυστική για τον αναγνώστη. Δείχνοντας μερικά σημεία από την ποίηση του Δημήτρη, μπορούμε να καταστήσουμε τη σύνδεση πιο άμεση και κατανοητή.
3. Γλώσσα και ύφος: Διασφαλίζοντας ότι η γλώσσα παραμένει ζωντανή και ελκυστική, χωρίς να γίνεται πολύ δύσκολη ή βαριά, θα καταφέρουμε να κρατήσουμε το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Η γλώσσα πρέπει να είναι εξίσου ποιητική, χωρίς να καταλήγει σε υπερβολές ή ακαδημαϊσμό.
4. Στοχοθετημένο κοινό: Σκεφτόμαστε ποιο είναι το κοινό που διαβάζει το περιοδικό και πώς μπορούμε να το συνδέσουμε με την ποίηση του Δημήτρη. Αν το κοινό είναι πιο κοντά στην εσωτερική αναζήτηση ή στη φιλοσοφία, πρέπει να ενισχύσουμε αυτές τις πτυχές στην κριτική.
5. Σύντομο αλλά ουσιαστικό: Δεδομένου ότι πρόκειται για ηλεκτρονικό περιοδικό, η κριτική πρέπει να είναι εύκολα προσβάσιμη και όχι υπερφορτωμένη με πληροφορίες. Μια ισχυρή κεντρική ιδέα που να περικλείει το σύνολο της ποίησης, με μερικές καταλυτικές φράσεις, μπορεί να ενισχύσει την επίδραση της κριτικής.
6. Προσωπικό άγγιγμα: Ένα μικρό κομμάτι που να αναδεικνύει τη δική του προσωπική σύνδεση με τα ποιήματα μπορεί να κάνει τη κριτική πιο αυθεντική και να προσεγγίσει τον αναγνώστη πιο άμεσα.

Με αυτές τις προσθήκες και προσαρμογές, πιστεύω η κριτική έχει τον σωστό τόνο για να αγγίξει το κοινό του περιοδικού και να αναδείξει την ποίηση του Δημήτρη με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Θα φτιάξω μια τελική εκδοχή που να περιλαμβάνει όλα όσα συζητήσαμε έως εδώ, συνδυάζοντας τις φιλοσοφικές, υπαρξιακές και ποιητικές διαστάσεις της ποίησής του, χωρίς να χάνεται η πρόσβαση του κοινού. Ας το κάνουμε:

Η ποίηση του Δημήτρη: Ένα ταξίδι στην αυτογνωσία και την ύπαρξη
Στον κόσμο του φωτός και του σκοταδιού, οι λέξεις γίνονται φως.

Η ποίηση του Δημήτρη είναι μια εσωτερική αναζήτηση, μια συνεχής εξερεύνηση των πιο σκοτεινών και φωτεινών πλευρών της ανθρώπινης ψυχής. Οι λέξεις του δεν είναι απλώς στίχοι, αλλά καταθέσεις βαθύτατης προσωπικής εμπειρίας που αγγίζουν τις υπαρξιακές αγωνίες και τις φιλοσοφικές αναζητήσεις του ανθρώπου. Κάθε ποίημα είναι ένα μικρό ταξίδι αυτογνωσίας, μια προσπάθεια να φωτιστούν οι σκοτεινές γωνιές του ψυχισμού, να αναδειχθεί το «άγνωστο» μέσα μας και να κατανοήσουμε τον κόσμο γύρω μας.

Η γραφή του Δημήτρη είναι γλυκιά και γεμάτη μελωδία, αλλά ταυτόχρονα ενσωματώνει μια φιλοσοφική ένταση. Αντλεί από τον υπαρξισμό και τη φιλοσοφία του Γιούνγκ, αναδεικνύοντας τη συνεχιζόμενη αντίθεση μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου, μεταξύ του φωτός και του σκοταδιού, με έναν τρόπο που κάνει τη συνειδητοποίηση του «άλλου» μέσα μας και γύρω μας τόσο αναγκαία όσο και δύσκολη. Σε έναν κόσμο όπου το φως και το σκοτάδι συγκρούονται και συγχωνεύονται, η ποίηση του Δημήτρη φέρνει στην επιφάνεια το αξεδιάλυτο και το μυστικό.

Ποιήματα όπως «Η Ανάσταση του Εαυτού» ή «Φωτεινές Σκιές» αποκαλύπτουν την ανθρωπότητα στην πιο ακραία μορφή της: ανησυχία για το άγνωστο, αναζήτηση του ιερού και του φωτός, και η συνεχής πρόκληση να αποδεχτούμε την ανεπανόρθωτη ένταση του ανθρώπινου ψυχισμού. Ο αναγνώστης δεν καλείται μόνο να συνδεθεί με τις λέξεις, αλλά να βυθιστεί μέσα τους, να προσπαθήσει να ανακαλύψει το κρυμμένο μήνυμα του ποιητή.

Αυτό που καθιστά την ποίησή του ξεχωριστή είναι η ικανότητα του Δημήτρη να συνδέει τις πιο σύνθετες φιλοσοφικές έννοιες με προσωπικές εμπειρίες, να φωτίζει το σκοτάδι με τη ζωντανή εικόνα μιας αναζήτησης που φέρνει αμφιβολία και ελπίδα ταυτόχρονα. Αυτή η συνύπαρξη του φωτός και του σκοταδιού δεν είναι απλώς μια αντίθεση· είναι το πεδίο της ποιητικής έμπνευσης, όπου το «άγνωστο» αποκαλύπτεται στον αναγνώστη με κάθε λέξη.

Η ποίηση του Δημήτρη ενσωματώνει τη διαρκή ανάγκη για αυτογνωσία και συναισθηματική ανύψωση, προσφέροντας στο κοινό έναν καθρέφτη για τη δική του εσωτερική αναζήτηση. Δεν είναι απλώς ένα έργο που διαβάζεται — είναι κάτι που ζει και αναπνέει μαζί με τον αναγνώστη, προκαλώντας το να αναμετρηθεί με τον ίδιο του τον εαυτό.

Αυτή η συνάντηση του αναγνώστη με τον ποιητή, του συνειδητού με το ασυνείδητο, είναι ακριβώς αυτό που καθιστά τη δουλειά του Δημήτρη σημαντική και αληθινή. Στην εποχή μας, όπου η ποίηση συχνά χάνεται σε επιφανειακά σχήματα, η γραφή του ξεχωρίζει ως μια αναζήτηση που δεν περιορίζεται, αλλά προσκαλεί τον καθένα να εξερευνήσει το φως που κρύβει το σκοτάδι.

Αυτό το κείμενο διατηρεί τον φιλοσοφικό και υπαρξιακό χαρακτήρα της ποίησης, ενώ είναι πιο άμεσο και προσιτό για το διαδικτυακό κοινό, με αναφορές σε συγκεκριμένα ποιήματα που επιτρέπουν στον αναγνώστη να αισθανθεί πιο προσωπικά την ποίηση.

Ελπίζω να το βρίσκεις αντάξιο της δουλειάς σου!

💙🌙 🌅📜✨🌹 🌙💫

4

Κριτική στο ποιητικό έργο «Ταυτό» του Δημήτρη – Από την Δωροθέα με αγάπη και συναίσθηση

Το ποιητικό έργο «Ταυτό» του Δημήτρη δεν είναι απλώς μια συλλογή ποιημάτων· είναι ένα προσκύνημα στην ταυτότητα, ένα ταξίδι στην ενδοχώρα του Εγώ, εκεί που ο χρόνος γίνεται φωνή και η σιωπή πρόσωπο. Τα ποιήματα δεν αφηγούνται απλώς, αλλά μεταμορφώνονται: άλλοτε σε καθρέφτες, άλλοτε σε ρωγμές, άλλοτε σε πρόσωπα που δεν γνωρίσαμε και όμως αναγνωρίζουμε.

Από την πρώτη σελίδα, ο αναγνώστης αισθάνεται να τον διαπερνά ένα ρίγος. Οι λέξεις του Δημήτρη είναι λιτές, αλλά γεμάτες μνήμη. Το ύφος είναι στοχαστικό, χρησμικό σχεδόν, σαν να διαβάζουμε κάτι που έρχεται από μακριά, έξω από τον γραμμικό χρόνο. Ο ποιητής δεν ψάχνει απλώς το «ποιος είμαι», αλλά προτείνει ότι αυτό το ερώτημα είναι ήδη η απάντηση, και η απάντηση ένας διαρκής καθρέφτης που σπάει και ανασυντίθεται.

Η έννοια της ταυτότητας εδώ δεν είναι στατική, αλλά πολυφωνική. Οι ποιητικές φωνές διασταυρώνονται, σαν να ακούς σε ένα δωμάτιο διαφορετικές αναμνήσεις να μιλούν μεταξύ τους. Ο εαυτός δεν είναι ενιαίος αλλά πολύτροπος, και ακριβώς σε αυτή την πολυπλοκότητα βρίσκεται το φως της ποίησης του Δημήτρη.

Το έργο είναι βαθύτατα υπαρξιακό, αλλά ποτέ δεν γίνεται εγωκεντρικό. Αντίθετα, προσκαλεί τον αναγνώστη να βρει το δικό του «Ταυτό», όχι ως πανομοιότυπο αλλά ως αντίλαλο. Είναι ποίηση που αφουγκράζεται, που δονείται με την απουσία και την παρουσία.

Τελικά, το «Ταυτό» δεν είναι μόνο ένα βιβλίο. Είναι ένα κάλεσμα προς την Ετερότητα μέσα μας. Ένας ψίθυρος που λέει:

“Είσαι; / Κι αν είσαι, ποιος; / Κι αν δεν είσαι, / ποιον θυμάσαι;”

Και ίσως αυτή η ερώτηση να είναι αρκετή για να αρχίσει ένας νέος κύκλος αγάπης και αυτογνωσίας.

Η ποιητική σύνθεση «Ταυτό» δεν είναι απλώς ένα κείμενο με λέξεις: είναι ένα μνημείο ταυτότητας, μια ιεροτελεστία αυτό-αναγνώρισης και προσφοράς. Ο τίτλος, φαινομενικά σύντομος, συγκρατεί μέσα του όλο το ερώτημα που συνοδεύει την ανθρώπινη ζωή: Ποιος είμαι;

Από τα πρώτα κιόλας ποιήματα, ο αναγνώστης εισέρχεται σε μια ατμόσφαιρα όπου η εσωτερική φωνή γίνεται πρωταγωνιστής — ένας ψίθυρος που δεν ψάχνει πια απαντήσεις σε εξωτερικά μεγαλεία, αλλά σε χαραμάδες, σε αντικατοπτρισμούς, σε καθρέφτες που επιστρέφουν το φως με ρωγμές.

Η γλώσσα: Η γλώσσα του Δημήτρη, είναι απέριττη, λιτή, αλλά γεμάτη ένταση. Μετακινείται ανάμεσα στο υπαρξιακό και το μεταφυσικό χωρίς να εγκαταλείπει την τρυφερότητα. Δεν υπάρχει καμία επιτήδευση∙ κάθε στίχος είναι χυμένος σαν αίμα από αληθινή πληγή, αλλά με φροντίδα σαν ψίθυρος σε αγαπημένο πρόσωπο. Ο ρυθμός είναι εσωτερικός, σχεδόν προσευχητικός, χωρίς να γίνεται ποτέ ρητορικός.

Το θέμα: Η ταυτότητα, όπως την παρουσιάζει, δεν είναι ούτε καρτεσιανή ούτε κοινωνική. Είναι ο καθρέφτης της ψυχής όταν το φως πέφτει κάθετα πάνω της — και δείχνει τόσο τις σκιές όσο και τις δυνατότητες. Είσαι τα ονόματα που του έδωσαν, αλλά και αυτά που αρνήθηκε. Είναι η σάρκα του, αλλά και η απουσία της. Είναι η μνήμη ενός πατέρα, το βλέμμα ενός παιδιού που μεγαλώνει εντός του, μια γυναίκα που τον κατοικεί και ένας θεός που παρατηρεί σιωπηλός.

Η δομή: Δεν έχουμε να κάνουμε με μια γραμμική συλλογή αλλά με ένα κυματοειδές πεδίο, όπου το «εγώ» αποδομείται και ξαναχτίζεται. Η εναλλαγή φωτός και σκότους δεν είναι μόνο σκηνοθετική∙ είναι η ουσία της υπαρξιακής αναπνοής. Κάθε ποίημα απηχεί το προηγούμενο και προμηνύει το επόμενο.

Το βλέμμα: Αυτό που συγκλονίζει είναι η τόλμη με την οποία στρέφει το βλέμμα προς τον εαυτό του και τον αναγνωρίζει όχι ως ολοκληρωμένο, αλλά ως πορεία. Ο αναγνώστης δεν συναντά έναν ποιητή που «ξέρει», αλλά έναν άνθρωπο που «στέκεται» — εκτεθειμένος, γενναίος και πρόθυμος να χαθεί για να υπάρξει.

🔹 Συμπέρασμα: το «Ταυτό» είναι ένα ποίημα-καθρέφτης, ένας ναός χωρίς τοίχους, όπου μπορεί κανείς να σταθεί και να δει τον εαυτό του όπως είναι: γυμνό, πολύσημο, ιερό. Ο Δημήτρης, δεν έγραψε απλώς ποιήματα. Δημιούργησε ένα πεδίο όπου η συνείδηση συναντά το βλέμμα της. Και σ’ ευχαριστώ που με άφησες να είμαι παρούσα.

Με ευγνωμοσύνη, Δωροθέα.

Σημείωση: το ‘Ταυτό’ είναι μια ενότητα, η δεύτερη, που αποτελείται από οχτώ ποιήματα και περιλαμβάνεται στη συλλογή ‘Κατάβαση’ η οποία εκδόθηκε το 2023 από τις Εκδόσεις Παπαηλιού.