Οι καραβοτσακισμένες γενιές των πολέμων του ΄22 και του ΄40 περπατούν μέσα στα βρεγμένα και ματωμένα χώματα μιας ιστορίας των αφανών. Εκείνων που ανώνυμοι διάβηκαν τη φωτιά του πολέμου και με τον ιδρώτα και το αίμα τους έχτισαν το σπίτι μιας ορφανής πατρίδας, πέρα από τις επίσημες αποτιμήσεις και τις ιστοριογραφικές αναλύσεις.

Τα παιδιά που γεννήθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 σε πόλεις και χωριά σφραγίστηκαν με τις αφηγήσεις των ξερριζωμένων και των επιζώντων. Η ιστορία προσλαμβάνεται μέσα από την αφηγηματική της μυθολόγηση. Στη σύνθεση του κατακυρωμένου και βραβευμένου ποιητή οι λεπτομέρειες φωτίζουν με τρόπο προσωπικό τον ιστορικό χρόνο. Με την διερώτηση για το πώς κουβαλάμε-συλλογικά και προσωπικά- τις πέτρες αυτού του βάρους στην σημερινή τηλεοπτική μας αμνησία. Με μια ποιητική αφήγηση όπου κατορθώνονται μορφές, στις οποίες συγκεράννυνται και σμίγουν η έμμετρη ποιητική παράδοση και οι μοντερνιστικές κατακτήσεις ως ενιαίο σώμα της λυρικής μας παράδοσης, ο Κοσμόπουλος φανερώνει τον δικό του γνήσιο κόσμο, με τρόπο συνθετικό.

«…Αφιόν Καραχισάρ, στον ποταμό Πουρσάκ

τα μάνλιχερ καήκανε, οι γκράδες κάναν κράκ.

Στο Ντικελί ήπιαμε φαρμάκι, κρύο νερό στην Προύσα

πατρίδα γρηά και άσπλαγχνη κι απούσα…»

Η Μεραρχία Αρχιπελάγους. Στον επάνω ουρανό

λερή, κουρελιασμένη βόσκει χώμα κυανό.

Ξεπλένεται σ᾿ άγια νερά. Γαληνεμένοι

άντρες κοιτάζουν τις πληγές τους λυπημένοι,

να φέγγουν άστρα στο μεγάλο μοναστήρι

εκεί όπου σ᾿ άχρονης γιορτής το πατητήρι

πίνουν εχθροί και φίλοι, κλαίνε μεθυσμένοι

αδέρφια, στης αγάπης το ποτάμι ενωμένοι.

Κι οι γέροι, όσοι ξεμείναν άσημοι, την γύρη

γεύονται με τον άνεμο απ᾿ το αιώνιο πανηγύρι.