Τα 62 ποιήματα του Θανάση Μανούση διακρίνονται για τον ιδιαίτερο τρόπο γραφής του δημιουργού. Θέτει το ζήτημα της ζωτικής ανάγκης για ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων με υπαρξιακές προεκτάσεις. Η έλευση της νέας ψηφιακής εποχής εγείρει βασικούς προβληματισμούς στο ποιητικό υποκείμενο για την εξέλιξη των ανθρώπινων σχέσεων. Η πρωτοτυπία του εντοπίζεται σε ένα δεύτερο επίπεδο στον τρόπο απόδοσης κάθε επιμέρους θεματικής. Εστιάζει μικροσκοπικά στο κάθε αναπαριστώμενο επεισόδιο, αποτυπώνει με λεπτομέρειες τη ροή της ποιητικής μυθοπλασίας, προσπαθεί να αποδώσει τον απόηχο αυτής της επικοινωνίας στον ψυχισμό των εμπλεκόμενων προσώπων.
Τίθεται με τον τρόπο αυτό ένα βασικό ερώτημα που αναλογικά θα μπορούσε να αποτελέσει ένα από τα κεντρικά ζητήματα της συλλογής: τί είναι αυτό που απομένει σε κάθε απόπειρα διαπροσωπικής επικοινωνίας στην σημερινή εποχή της αποπροσωποποίησης των σχέσεων; Η απάντηση είναι η ατέρμονη θλίψη και η ανείπωτη μοναξιά, χωρίς, ωστόσο, αυτή η διαπίστωση να κατακρημνίζει κάθε ελπιδοφόρο νόημα στη συλλογή. Το ενίοτε προβαλλόμενο έντονα υπαρξιακό αδιέξοδο συνιστά απόρροια του κοινωνικού αποκλεισμού για τον ποιητή, του φαύλου κύκλου της αναπαραγόμενης αδικίας και της ανισότητας στο διηνεκές. Όλα αυτά τα στρεσογόνα συναισθήματα που ταλανίζουν τον σημερινό πολίτη, όπως προβάλλεται εδώ, βαραίνουν περαιτέρω από το επιπρόσθετο βάρος της βίωσης μιας ρομποτοποιημένης και εμπορευματοποιημένης εποχής.
Η κεντρική διαπίστωση είναι ότι τα συναισθήματα είναι λίγο δύσκολο να εξαργυρωθούν σε προϊόντα για ευτελή χρήση. Ο εικονικός κόσμος αποτελεί μια δυστοπική αλληγορία του πραγματικού που δεν απέχει πολύ από την πλήρη ταύτιση ψηφιακής αναπαράστασης και ρεαλιστικής αποτύπωσης. Διαβάζοντας αυτά τα ενδιαφέροντα ποιήματα τόσο ως φόρμα όσο και ως περιεχόμενο, κάποιος θα μπορούσε να προβληματιστεί έντονα σχετικά με το πως μπορεί να διαμορφωθεί η ολιστική ταυτότητα του ατόμου σήμερα, σε ένα κόσμο που ενίοτε δίνει την αίσθηση της αυταπάτης. Το νόημα εναπόκειται στο να μπορείς να παραμένεις ανθρώπινος ως υπόσταση ακόμη και όταν όλα τριγύρω δίνουν την αίσθηση του φευγιού σε μια άλλη διάσταση, περισσότερο απόκοσμη, ίσως και δυσοίωνη.
Σε γενικές γραμμές, η συλλογή μετεωρίζεται μεταξύ του έντονου κοινωνικού προβληματισμού με τις παρεπόμενες ψυχογραφικές προεκτάσεις και της εναγώνιας επιθυμίας για εξομάλυνση της ανθρώπινης επικοινωνίας στο μέλλον σε αρτιότερες συνθήκες έκφρασης. Η προσεγμένη διατύπωση, η επιλογή της κατάλληλης λέξης, η εναλλαγή μεταξύ μινιμαλιστικής φόρμας και εκτενέστερης αφήγησης αποτυπώνουν ένα ιδιαίτερο αποτέλεσμα.
