Είπα δεν θα σ’ αγαπήσω πια
καρφιά στον αυχένα μου έμπηξα βαθιά. Στερεώθηκα
Έτσι χρόνια στήλη άλατος προχώρησα.
Ψίθυροι εκκωφαντικοί κάτω απ’ τα βήματά μου
βαριά πατούσα το στόμα να τους κλείσω
βαθιά στη λάσπη για πάντα να τους χώσω
Κι η γη μου όλη έτρεμε, σεισμός και παγετός
τ’ αστέρια μίκραιναν, άγρια γαύγιζε το σκυλί του φεγγαριού
η θάλασσα μ’ όλα της τα πλάσματα αποτραβιόταν, τρίαινα τα πάντα της τσουγκράνιζε.
Κι ύστερα νύχτα ήταν,
κι ήταν αργά
όταν κοντά μου ατάραχος κατέληξες
σαν από πολύ πριν, από πολύ μετά
Κι ήταν ξανά τα πάντα ανοιχτά
Το σύμπαν πλάνταζε
Και ‘συ είχες πάλι εκείνο που, όπως τόσες φορές είπα,
ήθελα ν’ αποφύγω.
Τι ψέμα το δικό μου!
Έφη Φρυδά: 28-1-25 και ώρα 1πμ.