« Τ’ είναι αυτά τα σκιώδη φτερά

που χρειάζεται να φορέσω,

αν πρέπει να φύγω; »

Ζωή Καρέλλη, Το τέλμα [1951]

Στο μαγαζί με τα ζαχαρώδη προϊόντα,

βράδυ, μετά τη δουλειά,

απεκδυόμενη

την άσκηση των καθηκόντων μου,

θυμήθηκα

το περβάζι,

το βιολεττί παράθυρο,

το πλάσμα

από το συννεφένιο σπίτι·

μικρές κραυγές

έφερν’ αέρας άγνωρος

απ’ τις υπώρειες των τεύτλων

κι εσύ –

ανέμιζες το μαύρο σου μαντήλι.

Σαν ερχομός:

η υπεράσπιση της πτώσης

κι εσύ –

τυλίχτηκες το μαύρο σου πανί.

Ώρες μετά και

χιλιάδες κόκκοι άμμου

από τ’ Αμόνι του Ήλιου

φτάνουνε, κατά κύματα, στα μάτια μου.

Ήρθαν με άνεμο αποψινό,

στην πρώτη αμμοθύελλα

που γνώρισε ποτέ

η Σαλονίκη.