Ανέβηκα στον Όλυμπο με τον ανελκυστήρα.

              Στοά Αθανάτων στάθηκε× θνητός εγώ και μπήκα,

              Όπως ο Δάντης κάποτε στης κόλασης τα ερέβη.

              Ώρα ευωχίας ήτανε× θεοί, θεές γλεντούσαν

              Κι ο θεοφίλητος θνητός, του Σκάμανδρου εγγόνι,

             Με σπάνια τέχνη κέρναγε τους θείους χαροκόπους,

             Γεμίζοντας τις κύλικες σπινθηροβόλο νέκταρ.

                                               *

             Ανάμεσα στην τρίαινα και του Διός το όπλο,

             Τη θυμωμένη θάλασσα και τη φωτιά τ’ολέθρου,

             Σε είδα εκεί να κάθεσαι θεσπέσια γυναίκα

             Κι εγώ αναρωτιόμουνα ποια είσαι απ’ τι δύο:

            Η πολεμόχαρη θεά για κείνη με το μήλο;

                                           *

           Μα όταν πια σηκώθηκες για να με χαιρετήσεις

           Και το κρινένιο χέρι σου άγγιξε το δικό μου,

          Αμέσως σε κατάλαβα θνητή και συ πως είσαι

          Κι ο στίχος που ‘πα κάποτε μου ‘ρθε ξανά στα χείλη:

« Γυναίκα, ήλιε τ’ουρανού και θέαινα τ’ Ολύμπου ».

———————-