ΧΙ
Θάλασσα ή γη, δεν είναι άλλος.
Μόνη στον κόσμο η καρδιά.
Σιωπά η θαλασάγγιχτη άμμος,
Τον θρόνο βλέπω να σιωπά.
Ν’ ακούσω σπεύδω τη λαλιά
Νερών κι ανέμων, αλλ’ εις μάτην.
Βουβή η κτίση ξεψυχά
Με την ελπίδα μου φευγάτην!
ΧΙΙ
Πλούτη αναρίθμητα θωρώ,
Δόξα η ψυχή μου ανέγγιχτη μετρά
Αλλ’ ασθενεί σε στήθος παγερό,
Πού φίλοι, γείτονες, παιδιά;
Σε μέρ’ ατέλειωτη, μακρά;
Ούτε προσεύχεται, ούτε θρηνεί,
Πλάνης στον κόσμο η ψυχή μου γυρνά,
Θάνατο κι ύπνο δεν θα βρει.
ΧΙΙΙ
Θάλασσα του καλοκαιριού, ας σταθώ
Στου κύματος του λαμπρού τη δίνη
Την όμορφη άμμο να θωρώ,
Που κύμα, χρόνος κι άνεμος τη ντύνει
Γίνε δική μου ωραία γαλήνη!
Νιότης χαρά! βλέπω καλά
Του ειδώλου μου τη σκιά να κλίνει,
Της παραλίας τα φύκια να κοιτά.
