V

Να ’μαι λοιπόν εδώ, στου δρόμου τα μισά, είκοσι χρόνια έχοντας

Είκοσι χρόνια ξοδεμένα σπάταλα, τα χρόνια του Μεσοπολέμου

Προσπαθώντας να μάθω τη χρήση των λέξεων, και κάθε απόπειρα

Είναι μια εντελώς νέα αρχή και ένα διαφορετικό είδος αποτυχίας

Γιατί μαθαίνει κανείς να παίρνει μόνο το καλύτερο απ’ τις λέξεις

Γι αυτό που δεν χρειάζεται πλέον να πει

Ή πια δεν έχει τρόπο να το πει.

Έτσι, το κάθε τόλμημα

Είναι μια νέα αρχή, μια επιδρομή στο άναρθρο

Με φθαρμένα εφόδια, που πάντα καταστρέφονται

Στη γενική αταξία της ανακρίβειας του αισθήματος

Των απειθάρχητων ουλαμών της συγκίνησης. Κι ό,τι δεν κατακτήθηκε

Με δύναμη και σέβας, αυτό έχει κιόλας ανακαλυφτεί

Μια, δυο  ή κι αρκετές φορές, από ανθρώπους που δεν μπορείς να ελπίζεις

Να ανταγωνιστείς – μα δεν υπάρχει άμιλλα-

Υπάρχει μόνο ο αγώνας να ανακτήσεις ό, τι έχει χαθεί

Και βρέθηκε και χάθηκε πάλι και πάλι: και τώρα, υπό όρους

Που φαίνονται ασύμφοροι. Όμως, ίσως να μην υπάρχει ούτε κέρδος ούτε ζημιά.

Για μας υπάρχει μόνο η προσπάθεια. Τα άλλα, δεν μας αφορούν.

Εστία είναι εκεί απ’ όπου ξεκινάς. Καθώς γερνάμε

Ο κόσμος γίνεται πιο ξένος, το σχέδιο πιο περίπλοκο

Του θνήσκειν  και του ζην.  Δεν είναι η στιγμή η τεταμένη

Η απομονωμένη, δίχως πριν, δίχως μετά

Αλλά μια ολόκληρη ζωή που εκρήγνυται κάθε στιγμή

Κι όχι η ζωή ενός ανθρώπου μόνο

Αλλά η ζωή αρχαίων επιτύμβιων  που δεν μπορεί να αποκρυπτογραφηθούν.

Υπάρχει  ο καιρός για το βράδυ κάτω απ’ την αστροφεγγιά

Και ο καιρός για το βράδυ κάτω απ’ το φως της λάμπας

(Το βράδυ με το άλμπουμ των φωτογραφιών).

Ολόιδια σχεδόν είν’ η αγάπη

Όταν το εδώ και το τώρα παύουν να έχουν σημασία.

Οι γέροι οφείλουν να διερευνούν

Εδώ ή εκεί, αδιάφορο

Πρέπει να είμαστε αμετακίνητοι και όμως να κινούμαστε

Σε κάποιου άλλου είδους ένταση

Για μια απώτερη ένωση, για μια βαθύτερη κοινωνία

Μες απ’ το ζοφερό κρύο και το κενό της εγκατάλειψης

Τη βοή του κύματος, τη βοή του αέρα, τα απέραντα ύδατα

Του θαλασσοβάτη και της φώκαινας. Στο τέλος μου είναι η αρχή μου.