Οι κάλτσες της Αλίκης
Η Αλίκη δεν πίνει πια τσάι με την λευκή βασίλισσα στο δάσος, ούτε μπαίνει στους ανάποδους κόσμους του καθρέφτη της. Έχει απλώσει τις άσπρες κάλτσες της στο σκοινί της μπουγάδας, περιμένοντας να στεγνώσουν τα όνειρά της, κρεμασμένα μέσα στα μαύρα λουστρίνια της. Κοιτά έξω από το παράθυρο της κουζίνας, όσο περιμένει να μαγειρευτεί ο λαγός στιφάδο.
«Πού μας σπρώχνει ο άνεμος;» ρωτά η μία κάλτσα, καθώς πονάει σε κάθε της κίνηση, πιασμένη από το σκληρό μανταλάκι. «Εκεί, στην αντίπερα όχθη όσων θα θέλαμε» απαντά η άλλη.
Έπειτα οι κάλτσες μένουν σιωπηλές. Η Αλίκη κλείνει τη φωτιά στη χύτρα, πετά τη ροζ ποδιά. Ξεκρεμάει τις κάλτσες της, κάνει να τις φορέσει πάλι. Όμως τα μαύρα λουστρίνια τής είναι πια στενά.
***
Μια γόβα καράβι
Ένα κορίτσι βαδίζει στο σκοτάδι. Αφήνει πίσω της τη θάλασσα χυμένο μελάνι. Ο δρόμος τρέμει – ή ίσως τρέμει εκείνη. Το αλμυρό νερό χαράζει πάνω της μικρούς αστερισμούς. Το φόρεμά της γίνεται στο δέρμα λέπι. Το ένα της πόδι γυμνό πάνω στην πέτρα, και ο πόνος στάζει στην πληγή αλάτι. Μα δεν την σταματά. Είναι γνώριμος – όπως όταν το γοβάκι της γλίστρησε στη στροφή του χρόνου. Και έμεινε πίσω της για να την φανερώσει.
Στέκεται μόνο για μια στιγμή. Γυρίζει το βλέμμα πίσω. Το γοβάκι δεν είναι πια παπούτσι. Είναι καράβι. Που πλέει μόνο του στη θάλασσα. Πάνω του, στο πιο ψηλό κατάστρωμα, θρυμματίζεται ένας πορσελάνινος κουρσάρος. Χίλια θραύσματα θα την κυνηγήσουν. Το φεγγάρι σφηνωμένο στον ουρανό θα την κατασκοπεύσει. Θα την προδώσει.
Βγάζει και το άλλο παπούτσι. Τώρα τρέχει. Να γλιτώσει από το παραμύθι.
