Δεν παραδίδεσαι που/

υγρασία/ ά-μυαλού/ ξεφυτρώνει δηλητηριώδη μανιτάρια/

που/

παράπλευρα αυταπάτη θεός/ μηχάνημα αράχνη/

παρακολουθεί/ μαχαιρώνει πυκνά το βαλς του φωτός/

άβολα τα βήματα της αλληλεπίδρασης/

εσύ τρελό κολιμπρί/ επιμένεις/

«σίγουρα δεν άκουσα καλά»/

δεν παραδέχεσαι/

που/

φόβος μαύρο πίσσα/

σ’ ένα πένθιμο μπλουζ οι θορυβώδεις φανφάρες της φυσαρμόνικας/

αυξάνουν την ένταση/

ευτυχία μάσκα/ αλέγκρο σκοτεινό/

ξηλωμένη ούγια απ’ το φτερό του αγγέλου ξεδιπλώνεται γραμμή τεθλασμένη /η τρέλα/

σπόνδυλο σπόνδυλο/

εσύ δυόμισι εκατοστά επιμένεις/

«μια μέρα θα ειπωθούν όλα/

θα με παίρνω αγκαλιά και όλα τα χρώματα/ ζεσταίνεται η ίριδα/

θα καταλαβαίνω/

εσένα/ φεγγαροσκεπή στη φωλιά του/

το παιδί/ αερόστατο/ υποψιάζεται τον κόσμο σε ογδόντα μέρες/

το ατελές/ σάρκα και οστά/ τενεκεδένια στρατιωτάκια/ σχοινοβατούν από τη λήθη στην ύπαρξη/

την αγάπη/ κουρδίζει αντιασφυξιογόνες μάσκες/

στο βουητό της μέρας δώδεκα φθόγγοι παίζουν βιολί/

αδήριτος δράστης αποδεικνύεται η πίστη/

τον ά/χρόνο αγώνα/ μονόδρομος τρόπος η μνήμη/

τον άνθρωπο αρχή/ ως όλον/

amor fati/

ρίχνω μια φούγκα στη φωτιά του Πρωτέα/

οι φωνές της ακολουθούν η μια την άλλη/

καταστροφή/

ίαση/

κάθαρση/

δεν μπορεί, τόσες φωνές θα της αλλάξουν το πρόσωπο/

λοιπόν κάνω αυτό που μου αναλογεί/ μικροσκοπικό/

να τώρα βγαίνω/ απ’ το αφρικανικό παραμύθι/

μεγεθύνομαι/

είμαι η ψυχή/

καθαιμαγμένη/»