“Ένα σπαρακτικό ελεγείο για τον θάνατο της μητέρας σε είκοσι οκτώ ποιήματα, που αποτυπώνουν τη βαθιά τρυφερότητα της σχέσης μάνας και κόρης, αλλά και την ψυχική στάση απέναντι στη φθορά, στο τέλος, στην απουσία. Το πένθος, η μνήμη, ο πόνος, η μοναξιά, η επίγνωση του ανεπίστρεπτου, η σιωπή μέσα από τον λυρισμό των αληθινών αισθημάτων και των ακριβών λέξεων. Πίσω από τον λυρικό αποχαιρετισμό, στην ένατη ποιητική συλλογή της Ιουλίτας Ηλιοπούλου, σκιαγραφείται, συνάμα, με ένταση και λιτότητα η προσωπικότητα, το ειδικό βάρος, η ψυχική ενέργεια ενός ανθρώπου που έφυγε έχοντας εμπνεύσει βαθιά αγάπη.”

ΜΑΚΡΥ ΦΟΥΣΤΑΝΙ 

Μακρύ φουστάνι

Φόρεσες

Τα σύννεφα

Γκρίζα κι αραιά στην αρχή

Κάτασπρο

Το πυκνό χιόνι

Πιο ύστερα

Πήρες

Ανεβαίνοντας αργά τον ουρανό κι ανυπόδητη

Έφυγες

Μα δεν αποχαιρέτισες

Ποτέ

Μόνο απ’ τις κόγχες των ματιών σου

Έσταξε

Σταγόνα βαθύ κυανό πράσινο

Το βλέμμα σου

Στο νωπό χώμα

Μαμά μου.