Ηράκλειτος
Το δεύτερο σούρουπο
η νύχτα που διεισδύει στο όνειρο.
Η κάθαρση και η λησμονιά
το πρώτο σούρουπο.
Το πρωινό που έχει γίνει η αυγή.
Η ημέρα που έγινε το πρωινό.
Η πληθωρική ημέρα που θα υπάρξει
σαν το απόγευμα τελειώσει.
Το δεύτερο σούρουπο.
Εκείνη η άλλη συνήθεια του χρόνου, η νύχτα.
Η κάθαρση και η λησμονιά
το πρώτο σούρουπο…
Η ανερμήνευτη αυγή και στην αυγή
η ταραχή του Έλληνα.
Τι ιστορία είναι αυτή
ποιανού θα είναι, ποιανού είναι και ποιανού ήταν;
Τι ποτάμι είναι αυτό
στο οποίο κυλάει ο Γάγγης;
Τι ποτάμι είναι αυτό που την πηγή του
ο νους δεν συλλαμβάνει;
Τι ποτάμι είναι αυτό
που παρασέρνει σπάθες και μυθολογίες;
Είναι άχρηστο αν μένει ξεχασμένο.
Τρέχει στο όνειρο, στην έρημο, υπόγεια.
Το ποτάμι με σαγηνεύει και είμαι αυτό το ποτάμι.
Από ύλη πρόσκαιρη καμωμένος, από μυστηριώδη χρόνο.
Ίσως η πηγή υπάρχει εντός μου.
Ίσως από τη σκιά μου
προβάλουν, μοιραίες και απατηλές, οι μέρες.
Ε. Μ. Αγία Τριάδα 24/ 4/ 2025
Jorge Luis Borges, Elogio de la sombra (1969) : Heráclito
El segundo crepúsculo.
La noche que se ahonda en el sueño.
La purificación y el olvido.
El primer crepúsculo.
La mañana que ha sido el alba.
El día que fue la mañana.
El día numeroso que será la tarde gastada.
El segundo crepúsculo.
Ese otro hábito del tiempo, la noche.
La purificación y el olvido.
El primer crepúsculo…
El alba sigilosa
la zozorba del griego.
¿Qué trama es ésta
del será, del es y del fue?
¿Qué río es éste
Por el qual corre el Ganges?
¿Que río es éste cuya fuente es inconcebible?
¿Qué río es éste
que arrastra mitologías que espadas?
Es inútil que duerma.
Corre en el sueño, en el desierto, en el sótano.
El río me arrebata y soy este río.
De una matería deleznable fui hecho, de misterioso tiempo.
Acaso el manantial está en mí.
Acaso de mi sombra
surgen, fatales e ilusorios, los días.
